Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzez całe moje życie miałam uczucie wyobcowania w tym świecie, poczucie niezrozumienia przez Ludzi, odczucie braku miłości, ciągłej tęsknoty za czymś. Najbardziej jednak odczuwalny był brak miłości, współistnienia z kimś, przynależenia do kogoś. Już jako dziecko odczuwałam głęboki smutek i tęsknotę za miłością, za kimś, kto kochałby mnie bezwarunkowo. Uczucie to potęgowała utrata bliskich, w tym ojca.

Wzruszenie odbiera mi głos. Znowu płaczę ze szczęścia. Przenika mnie Miłość Istot takich samych jak ja. Istniejemy wszyscy oddzielnie, a zarazem tworzymy całość. Wiemy o sobie wszystko, czujemy swoje energie, jesteśmy całością. Wciąż płaczę.

Szarość, szarość, szarość, gęsta mgła…Co się dzieje? Nic nie widzę. Przedzieram się przez tę szarą mgłę. Trochę się rozrzedza, zamienia się w białe obłoczki. Gdzieś daleko widzę jasność, lecz tylko przez chwilę, kilka razy. Czuję, że muszę tam dotrzeć, jednak nie daję rady.

Na początku istniało samo Dobro w sferze energetycznej, duchowej. Potem nastąpiły duże przeobrażenia. Planeta nasza, Ziemia, była wtedy żywą energią, a później przyszedł moment, że Istoty Najwyższe zdecydowały, iż można rodzić się w ciałach. Ależ to była niesamowicie wielka energia! Ludzie nazywają to BOGIEM.