Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisana w sposób przystępny (generalne dedykowana dzieciom, ale na pewno starszym, by mogli ją zrozumieć),chronologiczny i uporządkowany, wyodrębnia najciekawsze i najistotniejsze fragmenty, w dodatku jest bajkowo ilustrowana. Oprawa graficzna zasługuje na dużo uwagi. Przepięknie wydana książka podkreślająca wagę walki o równość i prawo do głosowania dla wszystkich obywateli Wielkiej Brytanii – każdego mężczyzny, każdej kobiety. Zawierająca wielkie oraz inspirujące czyny i słowa walecznych kobiet, krótkie opisy sylwetek czy przybliżenie konkretnych ruchów feministycznych. Na końcu znajdziemy także informacje o tym jak wyglądała ta walka na świecie. Dlaczego to było takie istotne? Ponieważ kobiety traktowano jak własność. W przysiędze małżeńskiej kobiety obiecywały posłuszeństwo. Mąż natomiast mógł ją wyrzucić z jej własnego domu, zabronić kontaktu z dziećmi i to bez żadnego konkretnego powodu. Dopiero w 1839 roku zezwolono kobietom ubiegać się o opiekę nad dziećmi poniżej siódmego roku życia. W dodatku uważano, że kobieta jest zbyt głupia, by decydować o losie kraju, a tym samym – wybierać rządzących. Co szokujące – wiele kobiet przyklaskiwało temu. Przykładem może być królowa Wiktoria. A zaczęło się od niewinnej petycji Mary Smith, która stała się kluczem do rozwiązania tej sytuacji. Walka była zacięta – częste kary więzienne dla uczestników ruchów, zakłócanie spotkań i kampanii, odważne akty nieposłuszeństwa obywatelskiego, np. niepłacenie podatków i niebranie udziału w spisie ludności obowiązkowym, przykuwanie się łańcuchami do barierek, wskakiwanie na samochód premiera, nadawanie siebie pocztą, rozgniewany tłum obrzucający kobiety różnymi przedmiotami, walka o uwagę prasy – nawet kosztem własnego życia, pisanie gazet. Niesamowite i przerażające historie. Kobiety biorące udział w protestach bały się o stratę pracy i zrujnowanie sobie reputacji, ale to ich nie powstrzymywało przed działaniem mającym polepszyć ich sytuacje. Pewien dziennikarz, w celu rozróżnienia wojujących aktywistek od aktywistek nastawionych pokojowo, wymyślił pewien podział: sufrażetki (np. walczące WSPU) oraz sufrażystki. Rząd na początku uważał wszystkie aktywistki za zwykłe histeryczki (jak często o nich mówiono),ale w pewnym momencie przestał sobie radzić z ich sposobami walki. Gdy w więzieniach zaczęły stosować strajki głodowe, w pewnym momencie zaczęto je karmić siłą poprzez rurkę i lejek, co było bolesne i bardzo nieprzyjemne. Społeczeństwo z pogardą patrzyło na to bezlitosne rozwiązanie, ale w pewnym momencie także miało dość sufrażetek, bo stosowały zbyt agresywne metody w walce z rządem. Przykładem może być rozbijanie szyb czy zniszczenie obrazu „Wenus z lustrem”. Sytuacja zaczęła się zmieniać, gdy w trakcie wojny to kobiety musiały objąć wiele męskich stanowisk. Jednak i to nie przyniosło wyczekiwanego rezultatu. Dopiero po ponad 60 latach kobiety uzyskały głos, choć nadal niepełny.