Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niedobrze mi się robi, kiedy natrafiam i z braku laku czytam kolejne książki ludzi, którzy bez pomysłu pojechali do Azji i czują się - paradoksalnie - jakby ta ich kilkutygodniowa wycieczka była odkryciem Ameryki. Po takich doświadczeniach nastawienie miałam od początku złe i podchodziłam do tego albumu o Japonii (kolejnego albumu o Japonii) mocno uprzedzona - te 7 gwiazdek oceny to naprawdę niezły wynik. Wynik, dodajmy, w pełni zasłużony. Jane, że są opowieści gaijinów, którzy po raz pierwszy trafili do Japonii, którzy musieli w niej żyć i jakoś się zaaklimatyzować, ale tym razem podane bez nieznośnego "nawrócenia na Japonię", bez żadnych pretensji do bycia ekspertem, bez "patrzenia z góry" na czytelnika. Najbliżej mogłabym tę książkę porównać do "Bezsenności w Tokio" Bruczkowskiego - z uwzględnieniem oczywiście różnic w objętości, ale to podobnie przyjazny styl i podobnie, no właśnie, bezpretensjonalne traktowanie różnic kulturowych. Moje ulubione fragmenty? O tym, jak cenne są jabłka, o japońskich emerytach zrzeszonych w hobbystycznym osiedlowym klubie tenisa stołowego oraz o spotkanym w metrze profesorze polonistyki. No i zdjęcia. Nie potrafię przypomnieć sobie albumu z równie ładnymi zdjęciami. Nie jestem pewna, czy rzeczywiście są warte tyle, ile sugeruje wydawca, ale kto będzie miał okazję, niech chociaż obejrzy.