Karolina Przewrocka

Książki o tematyce żydowskiej od dawna zajmują jedno z pierwszych miejsc na liście tych, po które sięgam najchętniej. Głównie dotyczą holocaustu i losów tych Żydów, którym udało się ocaleć z zagłady. Nie wiem dlaczego tak lubię te książki, bo dają świadectwo tego, że mimo paskudnych czasów udawało się przetrwać, że nadludzkim wysiłkiem wielu osób udawało się ocalić jedno żydowskie dziecko...a co z tymi, których nie dało się ocalić? Ci są dla nas liczbami, często bezimiennym tłumem. Ta książka jest wyjątkowa, bo mówi właśnie o nich, o tych, którzy wyruszyli w ostatnią podróż bydlęcymi wagonami i nigdy już z tej podróży nie wrócili. To opowieść o dzieciach z sierocińców, domów opieki, szpitali i o ich opiekunkach, które mimo iż często miały szansę uniknąć wywózki, nie wahały się podzielić losu swoich podopiecznych. To opowieść o kobietach, o których pamięta coraz mniej osób, ich bliskich lub ich współpracowników, którym udało się przeżyć wojnę. Dotąd nie było o nich książek, dotąd istniały gdzieś w głębokim cieniu takich postaci jak Janusz Korczak, Adam Czerniaków czy Chaim Rumkowski. Praca, którą wykonały autorki biorące udział w opisaniu losów żydowskich lekarek, pielęgniarek, opiekunek, to jedyny w swoim rodzaju pomnik pamięci tych społeczniczek i dzieci, którym się poświęciły. Książka miała uratować je od zapomnienia i mam nadzieję, że nie zostaną zapomniane.