Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ewa Kaliściak daje czytelnikom do ręki dosyć opasłą książkę o tym, że przeciwieństwa rzeczywiście się przyciągają. Jest to historia nie tylko nastoletniej miłości, która niewątpliwie jest głównym wątkiem Dziewczyny NN, ale także o problemach wynikających z odmiennych charakterów oraz sposobach na radzenie sobie z nimi. Ogólnie mówiąc książka ta porusza większość zagadnień związanych z byciem nastolatkiem, czyli temat szkoły, pierwszych zauroczeń, zazdrości, poczucia własnej wartości i samooceny, hobby – rozwijaniu go oraz poświęcaniu się mu, a także nawiązywania przyjaźni. Główna bohaterka, Ula, to dziewczyna, która oprócz książek kocha spontaniczne wypady w góry, gdzie nie tylko może podziwiać niesamowite widoki, ale także się wyciszyć, pomyśleć w samotności oraz posprzeczać się z organizatorem tych wypadów, czyli z księdzem Grzegorzem. Na jedną z takich wycieczek zabiera się Tomek – obiekt westchnień w szkole oraz mistrz w pływaniu. Dlaczego najpopularniejszy chłopak postanowił uczestniczyć w takiej „szkole przetrwania”? Odpowiedź jest bardzo prosta – Ula. Co tu ukrywać, historia jest przewidywalna, ale w tym przypadku nie jest to szczególnie istotna sprawa, ponieważ w końcu to książka dla młodzieży i czasami autorom trudno wygrać ze schematami. Wbrew pozorom Dziewczyna NN nie należy do popularnego (i mono rozchwytywanego) ostatnio gatunku YA/NA (Young Adult/New Adult),lecz „zwyczajną” młodzieżówką, która podobnie jak książki ze wcześniej przytoczonego gatunku wywołuje podobne emocje – jak chociażby niekontrolowane kołatanie serca (sprawdziłam to na sobie). Fabuła nie jest ani mocno dynamiczna, ani nie wlecze się jak żółw. Jest taka „akurat”, raczej nie powinno się przy niej usnąć, ja akurat przez nią miałam problemy ze zaśnięciem. Jeśli chodzi o bohaterów, to autorce udało się wykreować niezwykle prawdziwych oraz charakterystycznych osobowości, które nie tylko wywołują na twarzy uśmiech, ale zdobywają naszą sympatię. Większość postaci to osoby w wieku nastoletnim i zachowują się po prostu jak normalne nastolatki. Myślę, że niekiedy w ich zachowaniu, czy też stylu bycia można dostrzec siebie, swoich przyjaciół, dalszych znajomych, a także i osoby, z którymi jesteśmy zwaśnieni. To sprawia, że książka może być dla młodzieży, jak i tych trochę starszych czytelników. Historia opowiedziana przez Ewę Kaliściak zauroczyła mnie, nie spodziewałam się, że tak mocno mnie ona wciągnie. Z przerażeniem obserwowałam jak ją szybko pochłaniam, bo lektura jej okazała się czystą przyjemnością. Szkoda, że to tak krótko trwało… (Jeśli można tak nazwać prawie 600-stronicową lekturę). Styl, jakim posługuje się autorka nie jest przytłaczający, jest prosty i zrozumiały, tzw. „nastoletni”. Mocną stroną Dziewczyny… jest także humor, który sprawia, że fabuła nabiera lekkości. Niestety cieniem tej historii są błędy, które przeoczył korektor. Są one jak gorzka pigułka, którą wraz ze słodyczą opowieści musimy przełknąć. Trochę rozczarowało mnie zakończenie Dziewczyny…, miałam wrażenie, jakby autorce zabrakło na to pomysłu. Myślałam, że przygotuje ona dla czytelników coś, co wywoła w nich szybkie migotanie serca lub inne silniejsze emocje. Postanowiła jednak postawić na naturalny bieg wydarzeń (jak w życiu, gdzie wszystko nieprzerwanie ma swój ciąg dalszy),bez fajerwerk. Trudno mi to ocenić, czy zrobiła dobrze, czy źle, ale te prawie 600 stron mogła zakończyć inaczej. Dziewczyna NN Ewy Kaliściak jest ciekawą, wciągającą, momentami klimatyczną historią okraszoną wachlarzem sympatycznych, charakterystycznych i niezwykle prawdziwych bohaterów. Autorka wciągnęła mnie w swój świat od pierwszej strony i wypuściła w momencie, kiedy dotarłam do słowa „koniec”. Początkowo obszerność Dziewczyny… mnie trochę przeraziła, ale okazało się, że niepotrzebnie. Nawet trochę żałowałam, że to już koniec. Polubiłam Ulę, Tomka i pozostałe postacie, nie chciałam się z nimi rozstawać, ale koniec jest nieunikniony. Wielkimi krokami zbliża się Boże Narodzenie, wydaje mi się, że Dziewczyna… będzie trafionym prezentem dla osób, które lubią lekkie, niezobowiązujące oraz z wątkiem miłosnym historie. ~*~ Tak to się właśnie dzieje? W najmniej niespodziewanym momencie patrzysz na drugiego człowieka i orientujesz się, że to nie jest już drugi człowiek, tylko cząstka ciebie. [1] […] zastanów się, czy nie lepiej jest jak ludzi łączy przyszłość, a nie przeszłość. [2] […] każdy lubi wiedzieć, że jego starania bywają doceniane. [3] Dzięki tej wycieczce odkryłam, że próba zarażania kogoś swoją pasją może być naprawdę przyjemna. Wcale nie trzeba jej z kimś dzielić, by poczuć tę ekscytację. [4] To straszne, co robi miłość z człowiekiem. [5] ___ [1] Ewa Kaliściak, Dziewczyna NN, Gdynia 2015, s. 31. [2] Tamże, s. 246. [3] Tamże, s. 328. [4] Tamże, s. 329. [5] Tamże, s. 455. [http://dzosefinn.blogspot.com/2015/12/kalisciak-ewa-dziewczyna-nn.html]