Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Teraz nauczę cię, jak się płacze. Jeśli tego nie pojmiesz, możesz utopić się w sobie.

Postanawiam, że nigdy nie będę kobietą. Jeżeli nawet wyrżną mi się piersi – z czasem wylecą, jak mleczne zęby.

Pewnego dnia ojciec znalazł ręce (...) Po kilku dniach bycia na miejscu ręce jadły, piły i pstrykały palcami. Za jakiś czas zachciało im się bić. Wtedy ojciec pokazał im mnie.

Zabawki mają odwracać uwagę dziecka od życia. Palcem wetkniętym pod brodę sterować głową w kierunku leżącej w kącie miniatury świata. Na niej wolno ćwiczyć przemoc, miłość, strach nie większe niż język z filcu czy oko ze szkła. Nikt nie ukarze grzechu w miniaturze, bo go nie dostrzeże.

Kula smutku pasie się na mroźnym słowie "niemożliwe".

Pracą smutku jest przyjść i być. Nic więcej. Reszta należy do człowieka - jeśli go podejmie, smutek się utuczy jak toczona śnieżka. Oblepi każdą myśl.

Mieszka tak bardzo wszędzie, że nikt nie potrafi powiedzieć gdzie [s.29].

To pewnie jest czas - tło, po którym rzeczy przebiegają z jednej strony na drugą [s.36].

Babka nie rzuci roboty. Nie przypali mięsa. Kiedy ma się pod dachem wariactwo, reszta ma być normalna. Porządny obiad należy do reszty [s.14].