Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na "Starty. Żołnierze z Afganistanu" trafiłam za sprawą "Bez strachu. Jak umiera człowiek". Duet Magdaleny i Maksymiliana Rigamonti po raz kolejny wprawił mnie w zachwyt. Jest to moja pierwsza książka o tematyce wojennej i na pewno nie ostatnia. Chwytająca za serducho i skłaniająca do refleksji. Szkoda tylko, że taka krótka. Z drugiej strony jednakże ile można czytać o cierpieniu matki lub żony, która wciąż nie może pogodzić się ze stratą syna/męża nawet po kilku czy kilkunastu latach. Czytając wyznania, można poniekąd wczuć się w sytuację bohaterów. Z każdym, kolejnym zdaniem, wyobraźnia podsuwa obrazy i czasem ma się takie wrażenie, jakby się tam było. Jakby stało się z boku i obserwowało wydarzenia ze swojej perspektywy. Słowa przenikają przez człowieka i zostają w pamięci, a także dają do myślenia, skłaniają do przewartościowywania niektórych rzeczy tudzież do formułowania wielu przypuszczeń. "Co by było gdyby?" - to pytanie zadaje sobie chyba każdy, ale chyba nie każdy potrafi lub ma odwagę na nie odpowiedzieć. Oczywiście można snuć przypuszczenia jak poradzilibyśmy sobie, gdyby członek naszej rodziny zginął na misji w Afganistanie czy Iraku ale nigdy przenigdy bez podobnych przeżyć nie będziemy w stanie zrozumieć bólu i cierpienia jakie przeżywały i wciąż przeżywają rodziny poległych żołnierzy. Efekt całej książki wzmacniają fotografie Maksymiliana Rigamontiego, które ukazują codzienność Polskich żołnierzy, a jego końcowa notka oraz wcześniejsze wyznanie jednego z bohaterów powojennych opowieści pokazują Nam, że w takim straszliwym miejscu jakim jest Afganistan i gdzie na każdym kroku czai się śmierć, rodzą się piękne przyjaźnie i niesamowite braterskie więzi.