Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Henry Cloud i John Townsend są dla mnie mistrzami wchodzenia w zawiłości relacji międzyludzkich. Po raz kolejny podzielili się doświadczeniem życia, pracy terapeuty, czy funkcjonowania w Kościele. Pokazali jak sami przechodzili przez trudne sytuacje, po to by pomóc spojrzeć czytelnikowi bardziej kompleksowo na temat tworzenia dobrych, zdrowych i bezpiecznych relacji. Przyznaję, że ta lektura była dla mnie trudna. Bardzo mocno przeżyłam czas swoich rekolekcji w milczeniu. Świadomie nie sięgałam po nią zaraz po powrocie, nie wiem czy nie pospieszyłam się z nią jednak, bo temat trudności w relacjach rozbiera ostatnio moją psychikę i duszę na wiele kawałków. Dlaczego więc nie odłożyłam tej książki na później? Wiedziałam, że nie ma zmiany bez przejścia przez dolinę, przez ciężką pracę i lekcje pełne bólu. Cieszę się, że przeczytałam tę książkę. Szczególnie ostatni rozdział wlał we mnie nie tylko nadzieję, ale przekonanie, że wszystko jest drogą, na którą warto wejść by zacząć żyć. W moim odczuciu autorzy wyczerpali temat. Zaczęli od opisu tego, kim są niebezpieczni ludzie. Pokazali jak na tacy cechy, które ich wyróżniają (np. obwinianie innych, zamiast przyjęcie odpowiedzialności; brak dbałości o swój rozwój; pochlebianie zamiast mówienia prawdy). Czytając te opisy widziałam w nich nie tylko ludzi, którzy przewinęli się w moim życiu, ale również siebie. Terapeuci dotknęli głęboko zagadnienia dlaczego wybieram niewłaściwe osoby i pokazali jak mogę reagować na ten problem. Swoje tezy opierają na głębokiej analizie biblijnej, nie zabrakło więc też odniesień do życia duchowego człowieka. Bardzo mocno dotknął mnie fragment mówiący o tym, że nasza relacja z drugim człowiekiem przekłada się na spojrzenie na Boga i relacje z Nim/do Niego. "Deficyty bezpieczeństwa mogą nas odciąć od źródła życia danego przez Boga, czyli innych ludzi. Mogą nas także oddalić od samego Boga". Str. 99 Pokazali również tę druga stronę – ludzi bezpiecznych, przy których nie tylko czujemy się dobrze, ale się rozwijamy i stajemy lepszymi. Kim oni są, jak ich znaleźć, jak ich rozpoznać i nie pomylić się (być może kolejny raz)? Dlaczego te relacje są nam tak bardzo potrzebne i skąd przekonanie autorów, że nie wystarczy tylko relacja z Bogiem, że drugi człowiek jest nam niezbędny do wzrostu? Podają kilka miejsc (w moim odczuciu bardzo trafnych) gdzie warto szukać i pogłębiać relacje. Nie jest to tylko podręcznik przyglądania się innym. Jest też narzędziem do spojrzenia w głąb siebie. Czy jestem osobą bezpieczną w relacjach z innymi? Czy nie potrafię wejść głębiej w rozmowę tylko dlatego, że nie umiem okazać bliskości? Dlaczego nie będę szczęśliwa, jeśli nie nauczę się być z ludźmi? To nie jest łatwa książka, choć można potraktować ją jak kolejną pozycję do odhaczenia. Dla mnie jednak była swego rodzaju dopełnieniem tego, co zobaczyłam na rekolekcjach. To zaproszenie do drogi krętej i niełatwej. Warto jednak ją podjąć, choćby to miało boleć. Po raz kolejny widzę po lekturze tych autorów, że moje relacje mają szansę być dobre tylko wtedy, gdy zdecyduję się je tworzyć. Coś, co okazuje się brzmieć jak banał, wcale jednak nie jest proste. Książka sięga do głębi. Warto mieć obok siebie kogoś, komu zdasz relację z lektury i tego co ona w tobie wywołuje. Być może będzie to pierwszy krok to stworzenia relacji, jakiej nie miałeś wcześniej. Być może okaże się, że ta lektura to nie proste i banalne opowieści, ale kawał trudnej drogi do przeżycia. Czy jednak nie tego chcemy – kochać i być kochanym? https://niezawodnanadzieja.blog.deon.pl/2019/06/26/bezpieczne-relacje-henry-cloud-i-john-townsend/