Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękne wiersze, które nabierają sensu, gdy zna się trochę biografii Tiutczewa, który przebierał w kobietach... Zdradził swą żonę dla dużo młodszej kochanki (która swoją drogą zaszła z nim w ciążę) i to ją załamało. Właśnie swojej żonie poświęcał niektóre wiersze, np. "Ona siedziała na posadzce", który jest wzruszający i emocjonalny. Jego żona siedzi na podłodze i przerzuca sterty listów, które do siebie pisali, a teraz, po zdradzie nic nie znaczą... Wszystkie lata małżeństwa, chwile miłości i radości niepowracalnie przepadły... Inny piękny i refleksyjny wiersz, "O, popatrz, jak po fal przestworze...", skupia się na przemijaniu i na tym jaki mamy cel w życiu. Czyż nie przeminiemy i nie "roztopimy się" niczym kry, płynące po wzburzonym morzu? Niczym ludzie przepływający przez życie, wzloty i upadki, a i tak czeka nas ten sam koniec. Jednak najbardziej ze wszystkich podoba mi się wiersz "Silentium!", jest bardzo wymowny, przemawia do mnie najgłośniej z nich wszystkich i zostaje w sercu... Pozwolę sobie przytoczyć jego tłumaczenie, ku Waszej uciesze. :) Milcz i zazdrośnie wśród milczenia Zataj i czucia, i marzenia. Niech w głębi ducha zatajone Rodzą się i zachodzą one Cicho jak gwiazdy w nocnym cieniu: Wpatruj się w nie - i trwaj w milczeniu. Jak sercu wypowiedzieć siebie? Innemu jakże pojąć ciebie? Będzież twa dusza zrozumiana? Kłamstwem jest myśl wypowiedziana; Ryjąc zamącisz nurt w strumieniu: Ze źródła pij - i trwaj w milczeniu. Umiej żyć tylko w sobie samym. W twej duszy cały świat schowany Dum czarodziejsko tajemniczych; Hałas zewnętrzny je przekrzyczy, Zbledną w gwarnego dnia promieniu: Uchwyć ich pieśń - i trwaj w milczeniu! Nie pozostaje mi więc nic, jak tylko trwać w milczeniu i polecić... :)