Patti Smith urodziła się 30 grudnia 1946 roku w Chicago. Rozgłos zdobyła swoim debiutanckim albumem „Horses”, którym do punk rocka wniosła feministyczny i intelektualny wydźwięk. Uważa się ją za jedną z najważniejszych kobiet w historii rocka.

Jakby tego było mało, tworzy nie tylko muzykę, ale też książki – w ostatnich latach w Polsce ukazały się m.in. takie tytuły jak Poniedziałkowe dzieci, Obłokobujanie czy M Train.

William S. Burroughs urodził się trzydzieści dwa lata wcześniej niż Patti – 5 lutego 1914 roku w St. Louis. Pisarz i poeta, aktor i scenarzysta filmowy. Swoją twórczość w dużej mierze opierał na materiale autobiograficznym. Sam widział swoje dzieła jako jedną, wielką księgę. Obok Allena Ginsberga i Jacka Kerouaca był głównym przedstawicielem Beat Generation. Lubili go hippisi, lubili obyczajowi rebelianci lat 60. Często pisał o zażywaniu mopiatów i homoseksulizmie. Przez całe życie sporo podróżował. W latach 70. Stał się źródłem inspiracji dla wielu artystów, m.in. Andy’ego Warhola czy Davida Bowie.

Najbardziej kojarzy się z nim jedną z jego książek – Nagi lunch. Psychodeliczną, dziką i oniryczną relację ze świata widzianego pod wpływem mopiatów.

Patti Smith i William S. Burroughs pierwszy raz spotkali się w 1974 roku, gdy Burroughs wrócił do Nowego Jorku po tym, jak przez dwadzieścia lat mieszkał poza Stanami. Zawiązało się między nimi porozumienie, rodzaj czułej przyjaźni opartej na wzajemnym zrozumieniu i szacunku. Mówi się, że Burroughs wywarł spory wpływ na Patti. Początek ich znajomości przypadł na czas, kiedy Patti zastanawiała się nad swoją przyszłością w muzyce. Do tej pory tworzeniu jej poświęcała praktycznie cały swój czas, teraz zaczynała wątpić w sens swojego udziału w przemyśle muzycznym. Chciała całkowicie zmienić swoje życie, które zaczęło się kręcić wokół tego, czego nigdy nie chciała – wokół robienia kariery.

W takim momencie – momencie przegięcia, punkcie zwrotnym – złapał ją Burroughs, gdy przeprowadzał z nią wywiad w marcu 1979 roku. Rozmowa odbyła się w mieszkaniu pisarza. Jak napisał we wstępie do wywiadu, to miejsce dobrze spełniło rolę konfesjonału, a on, Burroughs, okazał się dobrym spowiednikiem. W rozmowie tej wyczuwa się ich porozumienie; teraz, po latach jest to swego rodzaju zapis, ślad ich przyjaźni. Fragment:

Patti Smith: Jestem wykończona wojną, którą od dwóch miesięcy toczę z ludźmi, którzy pomagają mi wydać płytę. I szanuję ich, choć jednocześnie z nimi walczę. Wielu ludzi nazwałoby mnie naiwną, skoro szanuję ludzi, z którymi muszę walczyć, ale wciąż szanuję ich, ponieważ są moimi inwestorami. Ale to, że próbują wpłynąć na to, jak tworzę muzykę, przeszkadza mi – blokuje mnie w pracy. W wielu momentach może nawet mają rację, ponieważ chcą zarobić pieniądze na mojej muzyce, a ze mnie zrobić wielką gwiazdę – mój sukces oczywiście by ich ustawił, ale mają też mój interes na uwadze.

W. S. Burroughs: Takie mają zadanie.

P.S.: Tak, ale ja muszę się chronić – mam na myśli to, że muszę czuć, że stoję całą sobą za tym, co robię. Umiem stać za czymś, co jest spójne ze mną; czasem trudno tę spójność osiągnąć, ale umiem się z tym pogodzić, ponieważ wiem, że istnieje przyszłość. Wiem, że napiszę kolejną piosenkę, wiem, że czasami jedną piosenkę trzeba napisać, by móc napisać kolejną. Akceptuję to. (…) Jak wiesz, przeprowadziłam się do Detroit. To niesamowita zmiana – mieszkałam w Nowym Jorku przez dwadzieścia lat. Walczyłam o to i udało mi się stworzyć tu pewne emocjonalne tabernakulum, niszę, która na swój sposób reprezentuje moją pracę tutaj.

To był ostatni wywiad, jakiego Patti Smith udzieliła przed odejściem z muzycznego biznesu na wiele lat.Wkrótce potem wyszła za mąż i zaczęła zupełnie nowe życie w Detroit.

Na zakończenie filmik nakręcony w domu Burroughsa w Lawrence w stanie Kansas w 1996 roku – na rok przed jego śmiercią. Początkowo pierwszoplanową rolę odgrywa kot, ale im dłużej oglądamy, tym więcej widzimy: grającą na gitarze Patti Smith, Steve’a Buscemiego, Allena Ginsberga i oczywiście samego Burroughsa.