Dziękujemy! Audiobooka otrzymuje Bitter_Sweet. Gratulujemy i zapraszamy do posłuchania dzisiejszej rozmowy tutaj: http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/766/artysci-mowia-teresa-pagowska-posluc...

Dziękujemy! Audiobooka otrzymuje Bitter_Sweet. Gratulujemy i zapraszamy do posłuchania dzisiejszej rozmowy tutaj: http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/766/artysci-mowia-teresa-pagowska-posluc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zaangażowanie w malarstwo Beksińskiego jest dla mnie niezwykle przejmującym, dogłębnie zatrważającym doznaniem. Kinomaniacy zachwycają się efektami 3D, komputerowymi obróbkami, efektami specjalnymi, a dla mnie cała ta zjawiskowość kryje się od dawna tylko w samej osobie wybitnej jednostki jaką jest Zdzisław Beksiński. Jego osobistego kunsztu nie przebije żadna nowa technologia. Żaden zaawansowany komputerowy obraz nie zachwyci mnie bardziej niż jego dzieła. Tak jak budowle na jego płótnach spowite są mgłą, jawią się nieosadzone na stałe w jednym stałym punkcie lecz jakby ulotne, płynne, rozmyte, tak i sam Beksiński nie chce czuć na sobie piętna szufladkowania, jarzma przymusu utrwalania ewidentnych konkretów. Ceni osobistą wolność i daje ją też automatycznie odbiorcy, pozwalając mu na rozwijanie nieograniczonej sieci całego spektrum skojarzeń osobistych. Zapiera się wszystkimi kończynami przed kategoryzowaniem swoich prac jako surrealistyczne/oniryczne/literackie/ jakiekolwiek, umożliwiając widzowi indywidualny niczym nieograniczony odbiór. Malarz cierpi na konieczność adaptacji do wygodnych zunifikowanych rozmiarów płótna i dlatego doskonale rozumie jak ważna jest swoboda, nieposkromione oddawanie się wolności myślenia. Poprzez tę osobistą boleść wydaje się wykazywać morze empatii dla widza, nie naciskając na niego wyśrubowanymi oczekiwaniami, by interpretował ramowo jego twórczość. Ponieważ sam nie lubi tworzyć na komendę, wręcz drastycznie przytłacza go jakakolwiek presja zamówień, dopasowywania się do konieczności, to i swojemu odbiorcy pozostawia niczym nieograniczone pole do swobodnej indywidualnej interpretacji, życząc mu możliwie najlepiej. Na każdym kroku podkreśla jak bardzo opiera się stygmatyzowaniu, katalogowaniu sztuki. Schematyzacja sztuki irytuje artystę. Beksiński zaprzecza programowaniu wrażeń widza. Czuje po prostu wewnętrzny przymus malowania, neurotyczną konieczność utrwalenia swoich odczuć, uwolnienia swojego Przeznaczenia, niecierpliwie czyhającego w cieniu nerwowej osobowości na właściwy moment swoistego coming outu. Z wiekiem malarz uwalnia skrywaną przed normami społecznymi cząstkę siebie. Wreszcie może sobie na to pozwolić. Tak jak dla pisarza pióro jest narzędziem uwolnienia od natrętnych myśli, tak Beksińskiego "ratuje" pędzel. Dobre obrazy powinny być przyjemne dla oka, w imię zasady, że jak już korzystać z nadarzającej się możliwości, to należy robić to porządnie. Słowo wypowiedziane ironicznie przez kpiarza może wyautować go z towarzystwa. Persyflaż wyrażony nie wprost jest swoistym kompromisem towarzyskim, formą bezpieczniejszej i bardziej akceptowanej komunikacji - bo prawdopodobnie mniej osób go zrozumie ;> No i autor nie dostanie od razu w twarz, jakby Beksiński ukrywał się za tymi płótnami. Wydaje się że odgradzają go one od odbiorcy, jednocześnie figlarnie go zaczepiając. Obrazy Beksińskiego są jak wymyślne gry słów u najlepszych pisarzy. Tylko elita potrafi tak niesamowicie manipulować utartymi wzorcami w umysłach odbiorców. To jest wartość nie do sklasyfikowania, wymykająca się wszelkim schematom. Po tym poznaje się prawdziwą wielkość.

Zaangażowanie w malarstwo Beksińskiego jest dla mnie niezwykle przejmującym, dogłębnie zatrważającym doznaniem. Kinomaniacy zachwycają się efektami 3D, komputerowymi obróbkami, efektami specjalnymi, a dla mnie cała ta zjawiskowość kryje się od dawna tylko w samej osobie wybitnej jednostki jaką jest Zdzisław Beksiński. Jego osobistego kunsztu nie przebije żadna nowa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Beksiński, Beksiński... Od czego tu zacząć? Sama param się trochę amatorską sztuką i nie raz miałam ambicje, aby zająć się tym na poważnie. Często zmieniałam tematykę swoich prac, począwszy od najpospolitszych kopii zdjęć, po jakieś próby rysowania z natury. I kiedy w pewnym momencie zaczęłam tworzyć "z wyobraźni", poczułam, że to jest to. Jednak przelanie na papier ulotnych i niesprecyzowanych wyobrażeń okazało się niezwykle trudne. Zaczęłam więc szukać inspiracji.
Zafascynowana surrealizmem, najpierw odkryłam Salvadora Dali i nadal mogę nazywać go jednym z moich ulubionych artystów. Obrazy Chirico i Grie urzekały mnie niesamowitością. Aż nagle na naszym polskim podwórku natknęłam się na artystę, w moim mniemaniu o wiele lepszego od wymienionych gigantów malarstwa. Malujący obrazy o tematyce mroczniejszej, szokujące, bulwersujące, mocne. Beksiński! Miałam wrażenie, że ujrzałam na jego obrazach swoje sny. Podziwiałam jego dzieła, znajdując to, co sama chciałabym stworzyć, gdybym nie była ograniczona wyobraźnią i umiejętnościami.
Beksiński jest mi bliski estetyką i pewnie dlatego tak mnie porusza.. Ale zobaczyć na własne oczy swoje wyobrażenia to naprawdę niesamowite uczucie. :)

Beksiński, Beksiński... Od czego tu zacząć? Sama param się trochę amatorską sztuką i nie raz miałam ambicje, aby zająć się tym na poważnie. Często zmieniałam tematykę swoich prac, począwszy od najpospolitszych kopii zdjęć, po jakieś próby rysowania z natury. I kiedy w pewnym momencie zaczęłam tworzyć "z wyobraźni", poczułam, że to jest to. Jednak przelanie na papier...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bardzo przyjemny wywiad.

Bardzo przyjemny wywiad.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post