Kiedy Moretti przesłuchuje płytę Wodeckiego, YouTube jeszcze nie istnieje. Żeby podzielić się odkryciem, muzyk przegrywa płytę kolegom i koleżankom. Słuchają w busach, w trasach koncertowych. Analizują teksty, wymyślają interpretacje. Znajomi muzycy przekazują sobie płytę z rąk do rąk. 

Moretti: – Kocham takie światy równoległe. Masz postać, która jest tak ogromna, a odkrywasz, że przed laty nagrała coś takiego. W dodatku, że to w dużej mierze jego własne kompozycje, jego aranże, wybitna muzykalność, która później przez lata gdzieś zniknęła z pola widzenia publiczności. Nagle wszystko składa ci się do kupy. 

Jednym z pierwszych, którzy przesłuchują płytę od Macia, jest jego kolega z zespołu Bartłomiej Tyciński, zwany też Manetką.

Tyciński: – Świetnie nagrane, aranż się zgadzał. Oczywiście, w polskiej muzyce estradowej zdarzało się, że kompozytorzy próbowali robić egzotyczny utwór, typu samba. Zwykle wychodziło to koślawo, bo sekcja rytmiczna nie czuła klimatu. A u Wodeckiego wszystko trzymało się kupy: wokal, gitara, klasyczne bossa novy. No i słychać było tego Bacharacha.

Pierwsza myśl Huberta Zemlera, późniejszego członka Mitch & Mitch, po przesłuchaniu płyty: „O, to w Polsce ktoś tak fajnie grał?”.

Zemler: – Nie wyobrażam sobie innego artysty tego kalibru z tamtych czasów, który mógłby nagrać coś podobnego. To ewenement, bo ta płyta jest bardzo brazylijska.

– Wodecki miał szansę zainspirować się muzyką brazylijską?

– Wystarczyła brazylijskość przecedzona.

– Przecedzona przez co? 

– Przez popularną wtedy włoską czy francuską muzykę filmową. Wpływy przechodziły do Europy, choćby bossa novami Jorge Bena, i trafiały do ścieżek filmowych. W latach siedemdziesiątych ta brazylijska muzyka była na świetnym poziomie, podążało się za nią.

– Usłyszałeś ją na płycie Wodeckiego?

– Najpierw rzuciły mi się w ucho teksty. Zabawa końcówkami wyrazów, lekkość. Aranże brzmiały jak zagraniczne. Ale dla mnie jako perkusisty najważniejszy był brak bałaganu rytmicznego, dopieszczone tempa. Większości nagrań z tamtego czasu tego brakowało: harmonie mogły być super, chórki super, teksty dobre, a sekcja rytmiczna – każdy sobie. 

– Dlaczego?

– Z braku czasu, kasy, może przytomnego aranżera? Afryka, Kuba, Brazylia – w muzyce stamtąd sekcje rytmiczne są świetne, a perkusjonalia, jak tamburyn albo shaker, wyznaczają rytm całemu zespołowi. W Polsce na instrumenty perkusyjne jest beznadziejne słowo „przeszkadzajki”, co pokazuje, jak patrzyło się na ich rolę w całości utworu. Z drugiej strony, skąd Polacy mieli mieć tę świadomość, skoro w tamtych czasach ledwie kilka osób z kraju było na Kubie? Wodecki był tam jako młody chłopak z Demarczyk. Może dlatego?

Tomasz Ziętek, trębacz: – Macio z Manetką chodzili zajarani. „Co za muza, co za piosenki!”. Płytę puszczali przy każdej okazji. Reakcja zawsze ta sama: „To Wodecki? Serio?”. Panny mego dziadka czy Rzuć to wszystko od razu trafiły.

Bartosz Weber, gitarzysta Mitchów: – Jeździliśmy w trasy busem, na którym po poprzednich właścicielach został napis bieszczady. W tym bieszczadowozie pierwsza płyta Wodeckiego leciała non stop, na zmianę między innymi z „A ty się bracie nie denerwuj" Andrzeja Dąbrowskiego.