Białe zwierzęta są bardzo często głuche

Jest to zbiór opowiadań nietypowych i przewrotnych. Mi w pamięci najbardziej zapadły dwa: jedno opowiadało o rodzinie, która wprowadziła się do nowego domu, a razem z nimi ich pies staruszek. Dla żony to przyjaciel rodziny, dla męża coraz większe obciążenie.

A drugie z opowiadań było o kobiecie, która snuje fantazję o tym, by stanąć nago w oknie, bo jej partner nie pozwala jej nawet chodzić nago po domu. I kiedy dochodzi do spełnienia tej jej zachcianki, przytrafia się tez pewien wypadek. Ale czy na pewno czy to jednak wyobraźnia?

I cały ten zbiór jest taką wejściem w umysły bohaterów i przedstawieniu ich światów wewnętrznych w sposób, który jest jednocześnie zabawny, trochę przerażający i poruszający.

Autorka bada tematy takie jak samotność, alienacja, komunikacja (a raczej jej brak) oraz egzystencjalne lęki.

Długość tych tekstów jest różna – dosłownie 3-4 stron po takie zajmujące około pół godziny.

Ze wszystkich było tylko jedno, które w połowie przeskoczyłam, bo kompletnie wątek mi nie pasował, a jak na taki zbiór myślę, że to przyzwoity wynik.

Ach, zapomniałabym wspomnieć o jednej z tych króciutkich form – opowiadanie o kobiecie, która na spacer wyprowadza żabę było przecudowne.

Jest to zbiór opowiadań nietypowych i przewrotnych. Mi w pamięci najbardziej zapadły dwa: jedno opowiadało o rodzinie, która wprowadziła się do nowego domu, a razem z nimi ich pies staruszek. Dla żony to przyjaciel rodziny, dla męża coraz większe obciążenie.

A drugie z opowiadań było o kobiecie, która snuje fantazję o tym, by stanąć nago w oknie, bo jej partner nie...

Absolutne arcydzieło. w moim osobistym przypadku niemal każde opowiadanie kompletnie mnie pochłonęło, a w szczególności przedostatnie, tytułowe ,,Białe zwierzęta są bardzo często głuche." - jako osoba o bardzo podobnej relacji ojciec-córka, co jego bohaterka, jej (technicznie monolog) rozmowa z ojcem podczas jazdy samochodem bardzo mnie poruszyła. Gorąco polecam, szczególnie fanom bardzo specyficznej, ,,udziwnionej'' prozy, groteskowej literatury pięknej i ogólnie serii krótszych opowiadań przepełnionych czarnym humorem🫶🏻

Absolutne arcydzieło. w moim osobistym przypadku niemal każde opowiadanie kompletnie mnie pochłonęło, a w szczególności przedostatnie, tytułowe ,,Białe zwierzęta są bardzo często głuche." - jako osoba o bardzo podobnej relacji ojciec-córka, co jego bohaterka, jej (technicznie monolog) rozmowa z ojcem podczas jazdy samochodem bardzo mnie poruszyła. Gorąco polecam,...

Napisać, że "opowiadania były nierówne" można chyba o każdym zbiorze, to oczywistość. Tutaj kilka dobrych, reszta do zapomnienia. Nieco niepokojącą groteska, na granicy rzeczywistości, choć nic takiego się tam nie dzieje. Podobał mi się styl.

Napisać, że "opowiadania były nierówne" można chyba o każdym zbiorze, to oczywistość. Tutaj kilka dobrych, reszta do zapomnienia. Nieco niepokojącą groteska, na granicy rzeczywistości, choć nic takiego się tam nie dzieje. Podobał mi się styl.

Niezwykle intrygująca i świeża pozycja, która zawiera naprawdę dobre, lekko życiowe, współczesne i groteskowe opowiadania. Bardzo miło się zaskoczyłem, gdyż jej opis jest dla mnie co najwyżej średni.

Niezwykle intrygująca i świeża pozycja, która zawiera naprawdę dobre, lekko życiowe, współczesne i groteskowe opowiadania. Bardzo miło się zaskoczyłem, gdyż jej opis jest dla mnie co najwyżej średni.

Cóż to była za miła lektura! Świetne tłumaczenie, ciekawe historie, duży powiew świeżości. Jeśli ktoś lubi małe formy, to zdecydowanie polecam. Poszłam za rekomendacją Mariusza Szczygła i nie żałuję.

Cóż to była za miła lektura! Świetne tłumaczenie, ciekawe historie, duży powiew świeżości. Jeśli ktoś lubi małe formy, to zdecydowanie polecam. Poszłam za rekomendacją Mariusza Szczygła i nie żałuję.

" Dobrze wiedziała, że niektóre rzeczy znoszą odkładanie na później tylko do pewnego momentu, a po nim są już bezpowrotnie stracone. Takich rzeczy miała pełne mieszkanie i pełną duszę. [...] A kiedy chwila zagłady wreszcie nadchodziła i zabierała tę rzecz, zwierzę lub człowieka, odczuwała ogromną ulgę. Prawdopodobnie z powodu niezłomności nieodwracalnego, jak zaczęła to nazywać. [...] Pocieszająca jest nieodwracalność niezłomnego."

" Dobrze wiedziała, że niektóre rzeczy znoszą odkładanie na później tylko do pewnego momentu, a po nim są już bezpowrotnie stracone. Takich rzeczy miała pełne mieszkanie i pełną duszę. [...] A kiedy chwila zagłady wreszcie nadchodziła i zabierała tę rzecz, zwierzę lub człowieka, odczuwała ogromną ulgę. Prawdopodobnie z powodu niezłomności nieodwracalnego, jak zaczęła to...

Według wydawcy mamy tu tom opowiadań traktujących o ludziach spoza głównej sceny życia, o tych trochę innych, niedostosowanych, nierozumianych i nierozumiejących, dziwnych i dziwacznych (także we własnych oczach),o tych, którzy prawie nie radzą sobie oblężeni rzeczywistością, tłamszeni samą obecnością tych tak zwanych normalnych ludzi.
Natomiast według niżej podpisanego te historie przedstawiają nas, nas prawie wszystkich, nas zwyczajnych w swoim zagubieniu w świecie, nas odróżniających siebie od tych w głównej sceny bardzo łatwo, jak jedna z bohaterek odróżnia siebie od swojej teściowej z jej jacuzzi... Niewielkim ryzykiem obarczone będzie stwierdzenie, że każdy, kto tę książkę czyta lub choćby spróbuje czytać, należy do tej grupy, o której książka opowiada. Teściowe z jacuzzi nigdy się do takiej prozy nie zbliżą (o ile zbliżą się do jakiejkolwiek). Zatem niezbyt prawdopodobne, żeby czytelnik nie jęknął z bólu choćby raz czy dwa podczas lektury, żeby czasami nie pokiwał głową z politowaniem, żeby zaśmiał się krótko i cicho i nie zadumał - znacznie częściej.
A przy tym - świetne tłumaczenie, bez żadnej fałszywej nuty!

Według wydawcy mamy tu tom opowiadań traktujących o ludziach spoza głównej sceny życia, o tych trochę innych, niedostosowanych, nierozumianych i nierozumiejących, dziwnych i dziwacznych (także we własnych oczach),o tych, którzy prawie nie radzą sobie oblężeni rzeczywistością, tłamszeni samą obecnością tych tak zwanych normalnych ludzi.
Natomiast według niżej podpisanego...

Bardzo nierówne opowiadania. To rozpoczynające zbiór oraz ostatnie (tytułowe) były cudowne i piękne. Człowiek czytając zanurzał się coraz głębiej w opowieść i cieszył z obrazowości i spostrzegawczości autorki. Inne już gorzej - niejednokrotnie sposób opowiadania historii wprawiał mnie po prostu w niepokój albo odrzucał wewnętrznie.

Doceniam na pewno pewien wiodący przekaz w zbiorze - świat wokół nas jest zupełnie inny, niż myślimy. Rzeczywistość rozjeżdża się z oczekiwaniami, brakuje nam dobrej komunikacji, a konsekwencje naszych czynów są całkowicie namacalne. I do tego obciążające

Bardzo nierówne opowiadania. To rozpoczynające zbiór oraz ostatnie (tytułowe) były cudowne i piękne. Człowiek czytając zanurzał się coraz głębiej w opowieść i cieszył z obrazowości i spostrzegawczości autorki. Inne już gorzej - niejednokrotnie sposób opowiadania historii wprawiał mnie po prostu w niepokój albo odrzucał wewnętrznie.

Doceniam na pewno pewien wiodący przekaz...

Opowiadania Myskovej są pisane tak jak się często pisze na konkurs literacki: bez kontrowersyjnych tematów , z przeciętnymi bohaterami z którymi łatwo się utożsamiać albo rozpoznać w otoczeni , z suspensem, który urozmaici odbiór , ze "złotą myślą" wyrażoną w mniej lub bardziej banalny sposób i oczywiście odrobiną ironii i dystansu wobec życia. Całość poprawna i przyjemna, ale większą wartość ma chyba tylko dla czechofilów.

Opowiadania Myskovej są pisane tak jak się często pisze na konkurs literacki: bez kontrowersyjnych tematów , z przeciętnymi bohaterami z którymi łatwo się utożsamiać albo rozpoznać w otoczeni , z suspensem, który urozmaici odbiór , ze "złotą myślą" wyrażoną w mniej lub bardziej banalny sposób i oczywiście odrobiną ironii i dystansu wobec życia. Całość poprawna i...

Zdecydowanie to jedna z najbardziej oryginalnych książek jakie czytałam. Mam nadzieję, że pozostałe z serii Stehlik są podobne, bo z całą pewnością będę śledzić kolejne pozycje.
Te opowiadania łamią schematy, pozwalają spojrzeć na życie, zamknięte dotychczas w sztywnych ramach konwenansów w zupełnie inny, świeży sposób. Bardzo do mnie ten sposób patrzenia na życie przemawia. Być może trafia to do mnie jako do zdeprawowanego milenialsa, ale wolę myśleć, że raczej jako do przedstawiciela pokolenia odrzucającego krzywdzące treści i odmawiającego dopasowania się do oczekiwań społeczeństwa jako całości.

Bardzo dobra, bardzo polecam, warto czytać, warto poszerzać horyzonty.

Zdecydowanie to jedna z najbardziej oryginalnych książek jakie czytałam. Mam nadzieję, że pozostałe z serii Stehlik są podobne, bo z całą pewnością będę śledzić kolejne pozycje.
Te opowiadania łamią schematy, pozwalają spojrzeć na życie, zamknięte dotychczas w sztywnych ramach konwenansów w zupełnie inny, świeży sposób. Bardzo do mnie ten sposób patrzenia na życie...