Jesteśmy społecznością, która kocha książki

oj, bardzo aktualna książka. Niestety. I ten cudowny ton lekkiego niedowierzania, w jakim Griffin relacjonuje to, co go spotyka... oj, bardzo to pouczające. Jednym słowem książka nadal warta lektury.

oj, bardzo aktualna książka. Niestety. I ten cudowny ton lekkiego niedowierzania, w jakim Griffin relacjonuje to, co go spotyka... oj, bardzo to pouczające. Jednym słowem książka nadal warta lektury.

Bardzo ciekawiła mnie ta książka, odkąd dostała się na shortlistę Bookera. Przeczytałem i się nie dziwię, że było o niej tak głośno. Bo to jest współczesny Dickens w spódnicy! Oczywiście z naciskiem na „współczesny”, bo tę powieść można czytać nawet w perspektywie postmodernistycznej. Rządzą tutaj emocje, autorka nie szczędzi nam mocnych wrażeń, ale w istocie nie jest to melodramat. Z początku wydaje się być powieścią o dojrzewaniu, ale potem rozsadza ramy gatunku. Chwilami wygląda na moralitet, te wszystkie dylematy, radzenie i nieradzenie sobie z okrucieństwem losu (są tacy, którzy piszą o współczesnym Hiobie) – ale w końcu nie ma tu żadnego morału, czytelnik zostaje sam z wieloma pytaniami. I to takimi, od których trudno się uwolnić, bo one testują nasz stosunek do świata. Dodajmy do tego elementy thrillera, czy właściwie jakiejś okrutnej baśni (no bo kiedy rozgrywa się ta historia, w jakimś wiecznym dziś). A wszystko to wplecione w żywioł realistycznej narracji, której rozmach przypomina Dickensa z „Olivera Twista” i „Wielkich nadziei” – tego Dickensa, który sięgał do najmroczniejszych zakątków ludzkiej duszy i ludzkiego charakteru, opisywał wielkie zło i wielkie dobro, podłość i szlachetność, bezduszność i siłę nieprzemijającego uczucia. Tak niezwykłej mieszanki chyba nie było w literaturze od bardzo dawna. Nie dziwię się więc, że Anglicy padli z wrażenia. Kochają Dickensa!

Bardzo ciekawiła mnie ta książka, odkąd dostała się na shortlistę Bookera. Przeczytałem i się nie dziwię, że było o niej tak głośno. Bo to jest współczesny Dickens w spódnicy! Oczywiście z naciskiem na „współczesny”, bo tę powieść można czytać nawet w perspektywie postmodernistycznej. Rządzą tutaj emocje, autorka nie szczędzi nam mocnych wrażeń, ale w istocie nie jest to...