Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oj, kiepścizna.

Jeśli książka w założeniu miała być ukłonem w stronę klasycznej opowieści grozy, to jest ukłonem nieporadnym, sztywnym, bez finezji i polotu.

Bardzo trudno wskazać mocne strony powieści, przede wszystkim bowiem rzucają się w oczy niedociągnięcia:

1. Skoro żadne napięcie nie wyziera z akapitów, trudno mówić o jego stopniowaniu. Większość fabuły śmiga po zupełnie płaskim torze, by pod koniec, nieporadnie, zbyt szybko, jakby autora ścigał krwiożerczy deadline, dotrzeć do punktu kulminacyjnego, którego wynik oczywisty, a zatem niesatysfakcjonujący, jest już dobrych kilkanaście stron wcześniej.
2. Postaci. Kategorie wśród nich występują dwie: jedne są mdłe, bardziej niewyraźne niż wszelkie duchy i zjawy razem wzięte. Drugie to chodzące karykatury i zlepek stereotypów. Dialogi, szczególnie między typem pierwszym i drugim, rażą sztucznością.
3. Strach? Ależ skąd. Aby groza była grozą, potrzebuje bogatej literackiej gleby. Trzeba przygotować jej nadejście skrupulatnie i z wyczuciem. W "Nawiedzonym domu" pojawia się jak keczup na liście zakupów - między musztardą a kiełbasą.
4. Literackie tło jest zaledwie naszkicowane, a to i tak eufemizm. Moloch londyński jest miastem wszędzie i nigdzie, a "ponura" posiadłość sprawia wrażenie domku z klocków lego. Rozumiem ideę prozy oszczędnej w słowa, pozbawionej szczegółowych opisów, w której scenę tworzy się kilkoma pociągnięciami pióra, lecz, po pierwsze, niekonieczne chwyt ten sprawdza się w literaturze grozy, pod drugie zaś - na pewno nie udało się go zastosować w tej powieści.

Jeśli ktoś nie miał jeszcze okazji zasiąść do literatury grozy, niech lepiej sięgnie po coś innego.

Osobom, które zęby zjadły na klasycznej ghost story, nie polecam po dwakroć.

Oj, kiepścizna.

Jeśli książka w założeniu miała być ukłonem w stronę klasycznej opowieści grozy, to jest ukłonem nieporadnym, sztywnym, bez finezji i polotu.

Bardzo trudno wskazać mocne strony powieści, przede wszystkim bowiem rzucają się w oczy niedociągnięcia:

1. Skoro żadne napięcie nie wyziera z akapitów, trudno mówić o jego stopniowaniu. Większość fabuły śmiga po...

Utz - człowiek, który przeżył wszystko - hitlerowców, komunistów, odwiedził nawet kapitalistyczny zachód. Żadna z tych opcji do niego nie przylgnęła, bo przylgnąć nie mogła. Bo cóż znaczy iluzoryczne przywiązanie do jakiejkolwiek opcji politycznej lub państwowości wobec pasji kolekcjonowania? Przedmioty, choć kruche, są niezmienne. Państwa, choć z pozoru trwałe i monolityczne, zmieniają się szybciej niż porcelanowe figurki.

Utz - człowiek, który przeżył wszystko - hitlerowców, komunistów, odwiedził nawet kapitalistyczny zachód. Żadna z tych opcji do niego nie przylgnęła, bo przylgnąć nie mogła. Bo cóż znaczy iluzoryczne przywiązanie do jakiejkolwiek opcji politycznej lub państwowości wobec pasji kolekcjonowania? Przedmioty, choć kruche, są niezmienne. Państwa, choć z pozoru trwałe i...

Zbiór kilkunastu naiwnych, niespecjalnie dobrze napisanych historyjek z duchami, zbrodnią i demonami w tle. Dobrze, że taki krótki.

Zbiór kilkunastu naiwnych, niespecjalnie dobrze napisanych historyjek z duchami, zbrodnią i demonami w tle. Dobrze, że taki krótki.