Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sekret ducha podobał mi się, choć nie wiem, czy tym razem napisałabym, najbardziej. Trzyma poziom, jest w klimacie nadchodzącego Halloween, choć doceniam, wspominanie o Dziadach. Choć w sumie i książka telefoniczna to już coś z czym współczesne dzieci raczej do czynienia nie miały. Przygody Zagadkowych Agentów nie są mordęgą dla mojego syna, jeśli przychodzi codziennie czas na czytanie. Choć muszę przyznać, że brakuje mi audiobooka na Storytel, wówczas ich przygody towarzyszyły by nam częściej.

Znowu daje się odczuć dbałość o słowo i przekazywane treści. Na końcu znalazłam ponownie słowniczek trudniejszych słów. Tym razem nie zostałam zaskoczona. Ale za każdym razem zaglądam tam z przyjemnością, a i mój syn lubi ten krótki sposób poszerzania słownictwa. No i powodu całego zamieszania nie domyśliłam się.

Książka, jak zwykle, została świetnie wydana. Prezentowo, książka powinna być opcją bardzo udaną.

Sekret ducha podobał mi się, choć nie wiem, czy tym razem napisałabym, najbardziej. Trzyma poziom, jest w klimacie nadchodzącego Halloween, choć doceniam, wspominanie o Dziadach. Choć w sumie i książka telefoniczna to już coś z czym współczesne dzieci raczej do czynienia nie miały. Przygody Zagadkowych Agentów nie są mordęgą dla mojego syna, jeśli przychodzi codziennie czas...

Mróz i ogrom śniegu z każdej strony. To już wystarczy, żeby wywołać dreszczyk emocji. W końcu kto chciałby utknąć w zamieci śnieżnej. Już na początku dostałam to czego chciałam, a przecież historia dopiero się rozpędzała. W końcu nie ma to jak trafić do odciętej przez tą samą śnieżycę tatrzańskiej gospody, pełnej obcych ludzi i trupa.

Można by powiedzieć, dosyć klasyczny schemat, w którym każdy podejrzewa każdego. A przecież głównego bohatera też do końca wykluczyć nie możemy. Będzie mordobicie, będą strzały i dużo przekleństw. Mój syn wręcz się zjeżył, po co oni tyle przeklinają? No właśnie po co? Ale widać usłyszał mniej odpowiedni dla niego fragment, bo rzeczywiście dialogi mocno podkręcone były, jednak w całokształcie uszy aż tak nie więdły. Choć nie obraziłabym się na mniejszy polot w tym temacie.

Książka jest dobra, wciągająca, w klimacie, jedyne co to ciut przydługa. Spokojnie obcięłabym połowę. Jednak Krzysztof Gosztyła to klasa sama w sobie, więc bez marudzenia mogłabym słuchać dalej. Choć czy dla samej fabuły to przeciąganie coś wnosi?

Jeśli macie ochotę na mroźny thriller to niezły kierunek jest. A ja w spokoju o pióro autora mogę sięgnąć po Wiedźmy z Dechowic.

Mróz i ogrom śniegu z każdej strony. To już wystarczy, żeby wywołać dreszczyk emocji. W końcu kto chciałby utknąć w zamieci śnieżnej. Już na początku dostałam to czego chciałam, a przecież historia dopiero się rozpędzała. W końcu nie ma to jak trafić do odciętej przez tą samą śnieżycę tatrzańskiej gospody, pełnej obcych ludzi i trupa.

Można by powiedzieć, dosyć klasyczny...

To jedna z tych książek, po których nie wiadomo dokładnie czego się spodziewać. Skoro już w podtytule piszą o 99 obsesjach, pewnie będzie encyklopedycznie. Hasło i rozwinięcie, ale jak bardzo, nie dowiesz się póki nie otworzysz.

Muszę przyznać, że początek ciut ciężki dla mnie był. Niby to wprowadzenie i skrótowy przegląd haseł, ale więcej zamieszania wprowadził, niż ułatwił. Za to później już hasło i krótsze lub dłuższe rozwinięcie.

W miarę fajnie i lekko. Niektóre hasła dość abstrakcyjne się wydają, jak na obecne czasy. W końcu, kto i dlaczego miałby się obecnie obawiać kąpieli. Ale były czasy kiedy to ludzie chwalili się tym, że ich rodziny się nigdy nie myły i opór pokoleniowy był ogromny. Zresztą może kojarzycie mycie się przy niedzieli? A to hasło wcale nie takie stare jest. No i wszawica w szkołach i przedszkolach ma się dobrze.

Było trochę dat, było trochę dużych nazwisk psychiatrii. Ale były też nawiązania do naszych początków, więc czemu ten pająk tak przerażał człowieka pierwotnego. Czasami poważniej, czasami z przymrużeniem oka. Uświadamiająco, że lęk nam towarzyszy od zawsze i każdy czegoś się boi. Może przerodzić się w coś co nas mocno ogranicza, wręcz nie pozwala normalnie funkcjonować. Ale są sposoby, terapie, które mogą pomóc.

To nie jest książka do przeczytania na raz, ale z doskoku, po kilka haseł, kilka stron fajnie się po nią sięga. Potrafiła mnie skutecznie odciągnąć od stresów dnia codziennego, choć nie jest to typowy kierunek po który bym sięgnęła. Dziecięca chęć zgłębienia tematu została zaspokojona. Teraz mogę pomyśleć, żeby skupić się na tych zagadnieniach, które mnie męczą. A może razem ze świadomością, te mniejsze przynajmniej ,męczą ciut mniej.

To jedna z tych książek, po których nie wiadomo dokładnie czego się spodziewać. Skoro już w podtytule piszą o 99 obsesjach, pewnie będzie encyklopedycznie. Hasło i rozwinięcie, ale jak bardzo, nie dowiesz się póki nie otworzysz.

Muszę przyznać, że początek ciut ciężki dla mnie był. Niby to wprowadzenie i skrótowy przegląd haseł, ale więcej zamieszania wprowadził, niż...