Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to proza społeczno-obyczajowa, chociaż niedająca się zamknąć w pewne ramy czy schematy. Ogólnie przygnębiająca wizja świata. Czy właśnie w takim świecie żyjemy? Absurdalnym, fikcyjnym, pełnym bólu i nielogicznym?

Bohaterowie toczą między sobą dyskusje z pogranicza filozofii. Właściwie nie ma tu autentycznej dyskusji filozoficznej, możne dwa mini wykłady i pewne dywagacje, które uwypuklają mizerną wartość świata, w którym przychodzi nam funkcjonować.

Narrator zakochany bez pamięci w piętnastolatce, która go ignoruje, Jednoręki ze swoimi proroctwami i chaotycznym poszukiwaniem miłości i zrozumienia, Galem uwikłany w demony przeszłości, inteligentny i tragiczny, próbujący wydostać się z nałogu oraz kobiety albo dziewczyny młode i nieświadome tego, że z góry zostały skazane na niepowodzenie. Żadna z nich nie będzie szczęśliwa. Fatum, albo zła karma i nawet nie rzecz w tym, że postępują niemoralnie, bowiem nie było żadnej możliwości na szczęście.

Autor właśnie taki świat nam oferuje i nie dziwmy się, że wszystko w nim jakby niedokończone i nieuporządkowane, gdyż zwykli ludzie, tacy jak my nie mogą rozmawiać inaczej, inaczej myśleć i postępować, i oni właśnie fundują nam tę bolesną niedorzeczność. Polecam wszystkim miłośnikom Schulza i Joyce'a.

Jest to proza społeczno-obyczajowa, chociaż niedająca się zamknąć w pewne ramy czy schematy. Ogólnie przygnębiająca wizja świata. Czy właśnie w takim świecie żyjemy? Absurdalnym, fikcyjnym, pełnym bólu i nielogicznym?

Bohaterowie toczą między sobą dyskusje z pogranicza filozofii. Właściwie nie ma tu autentycznej dyskusji filozoficznej, możne dwa mini wykłady i pewne...