Jest to proza społeczno-obyczajowa, chociaż niedająca się zamknąć w pewne ramy czy schematy. Ogólnie przygnębiająca wizja świata. Czy właśnie w takim świecie żyjemy? Absurdalnym, fikcyjnym, pełnym bólu i nielogicznym?

Bohaterowie toczą między sobą dyskusje z pogranicza filozofii. Właściwie nie ma tu autentycznej dyskusji filozoficznej, możne dwa mini wykłady i pewne dywagacje, które uwypuklają mizerną wartość świata, w którym przychodzi nam funkcjonować.

Narrator zakochany bez pamięci w piętnastolatce, która go ignoruje, Jednoręki ze swoimi proroctwami i chaotycznym poszukiwaniem miłości i zrozumienia, Galem uwikłany w demony przeszłości, inteligentny i tragiczny, próbujący wydostać się z nałogu oraz kobiety albo dziewczyny młode i nieświadome tego, że z góry zostały skazane na niepowodzenie. Żadna z nich nie będzie szczęśliwa. Fatum, albo zła karma i nawet nie rzecz w tym, że postępują niemoralnie, bowiem nie było żadnej możliwości na szczęście.

Autor właśnie taki świat nam oferuje i nie dziwmy się, że wszystko w nim jakby niedokończone i nieuporządkowane, gdyż zwykli ludzie, tacy jak my nie mogą rozmawiać inaczej, inaczej myśleć i postępować, i oni właśnie fundują nam tę bolesną niedorzeczność. Polecam wszystkim miłośnikom Schulza i Joyce'a.

Jest to proza społeczno-obyczajowa, chociaż niedająca się zamknąć w pewne ramy czy schematy. Ogólnie przygnębiająca wizja świata. Czy właśnie w takim świecie żyjemy? Absurdalnym, fikcyjnym, pełnym bólu i nielogicznym?

Bohaterowie toczą między sobą dyskusje z pogranicza filozofii. Właściwie nie ma tu autentycznej dyskusji filozoficznej, możne dwa mini wykłady i pewne...

Właściwie nie czytam nowości, gdyż gustuję w literaturze sprawdzonej. Do przeczytania tej powieści namówił mnie kolega, który pracował w Kazachstanie jako nauczyciel. Powieść bardzo oryginalna, dla wymagającego czytelnika, dla ludzi wyrobionych literacko, kochających literaturę. Jest to powieść o młodzieży lecz skierowana do dorosłego czytelnika. Podejrzewam, że wiele z tych postaci, albo wszystkie mają swoje pierwowzory. Losy powieściowych bohaterów są w pewien sposób wzorowane na przeżyciach autentycznych ludzi, którzy pracowali w Kazachstanie. Fantastyczna dla imigrantów, gdyż pokazuje pokolenie wykształconych trzydziestolatków oderwanych od ojczyzny.

Właściwie nie czytam nowości, gdyż gustuję w literaturze sprawdzonej. Do przeczytania tej powieści namówił mnie kolega, który pracował w Kazachstanie jako nauczyciel. Powieść bardzo oryginalna, dla wymagającego czytelnika, dla ludzi wyrobionych literacko, kochających literaturę. Jest to powieść o młodzieży lecz skierowana do dorosłego czytelnika. Podejrzewam, że wiele z...

Powieść bardzo mi się podobała. Właściwie najważniejsze wydarzenia rozgrywają się w monologach i wypowiedziach poszczególnych bohaterów. Jeżeli ktoś oczekuje powieści konwencjonalnej to się zawiedzie. Tutaj nie ma dialogów, które służą do przekazywania "codziennych" informacji, gdyż one wszystkie kreują jakiś obraz rzeczywistości otaczającej bohaterów, a czasem odnosi się wrażenie, że są rozmową bohatera z czytelnikiem. Trochę przypomina "Grę w klasy" Cortazara. Co prawda narrator jest nauczycielem, jednakże powieść nie traktuje o pracy nauczyciela z dziećmi czy młodzieżą. Wydaje się, że mógłby równie dobrze być handlarzem czy biznesmenem. To opowieść o ludziach, o ich przeżyciach, troskach i pragnieniach. Wszystko inne jest jakby statycznym tłem, oprawą, sceną, na której owi bohaterowie mogą występować i opowiadać nam swoje historie.

Powieść bardzo mi się podobała. Właściwie najważniejsze wydarzenia rozgrywają się w monologach i wypowiedziach poszczególnych bohaterów. Jeżeli ktoś oczekuje powieści konwencjonalnej to się zawiedzie. Tutaj nie ma dialogów, które służą do przekazywania "codziennych" informacji, gdyż one wszystkie kreują jakiś obraz rzeczywistości otaczającej bohaterów, a czasem odnosi się...

Jejku, cudowna!!! Niesamowity styl, coś jakby poezja pisana prozą. Kunsztowne dialogi, bardzo treściwe. Jednak trudna i pogmatwana fabuła.
Wszystko mi się pokiełbasiło, kto o kim, kiedy i gdzie? Tyle imion i takie dziwaczne. Chyba nie dla młodzieży. Jednak nie żałuję. Ten styl!!! Gorąco polecam.

Jejku, cudowna!!! Niesamowity styl, coś jakby poezja pisana prozą. Kunsztowne dialogi, bardzo treściwe. Jednak trudna i pogmatwana fabuła.
Wszystko mi się pokiełbasiło, kto o kim, kiedy i gdzie? Tyle imion i takie dziwaczne. Chyba nie dla młodzieży. Jednak nie żałuję. Ten styl!!! Gorąco polecam.

Książka bardzo pouczająca, miejscami zabawna. Napisana niezwykle pięknym językiem. Trochę za dużo postaci, trzeba wracać i doczytywać. Rzeczywiście wiele odniesień do literatury, religii, filozofii, ale trzeba się na tym znać, wyłapać, skojarzyć i zrozumieć. Ten gość o imieniu Krzysztof zapewne w ogóle jej nie czytał, przekartkował tylko. Ptasi móżdżek, nic dodać i nic ująć. Polecam wszystkim nieprzyj..., mającym trochę oleju w głowie.

Książka bardzo pouczająca, miejscami zabawna. Napisana niezwykle pięknym językiem. Trochę za dużo postaci, trzeba wracać i doczytywać. Rzeczywiście wiele odniesień do literatury, religii, filozofii, ale trzeba się na tym znać, wyłapać, skojarzyć i zrozumieć. Ten gość o imieniu Krzysztof zapewne w ogóle jej nie czytał, przekartkował tylko. Ptasi móżdżek, nic dodać i nic...

Rozczarowała mnie ta książka. Powód jest jeden spodziewałem się czegoś lepszego po książce reklamowanej jako literatura, która ma w sobie odniesienia do filozofii. Oczywiście, że one są, ale nie ma znowu tego tak wiele. Książka sprowadza się do tego, że istnieją filozoficzne spekulacje o dupie maryni stosowanej. Najczęściej tego typu rozważania są robione w barach przy trunkach wysoko procentowych w stanie wyraźnie wskazującym na spożycie alkoholu. Autor postanowił napisać książkę, której czytanie dla mnie to była stratą czasu.

Oczywiście, że można tu wejść w spekulacje, że jest jakiś system i te opisy literackie są metaforą tego systemu. Recenzent książki zatytułowanej "Obce twarze" jeśli chce może zastanowić się, czy nie ma tam rozważań natury egzystencjalnej. Zastanowić się trzeba czy warto spróbować znaleźć w tej książce pytania o sens życia. Jasne, że na podstawie tej książki można wejść rozważania etyczne dotyczące moralności, religii, filozofii. Tylko po co? Jak wiecie moi drodzy czytelnicy ja uwielbiam zajmować się tego typu atrakcjami w swoich recenzjach. Tutaj nie mam czym się zajmować. Powód jest prosty. Ta książka nie ma absolutnie żadnej treści.

Głównym bohaterem jest Keraj, Polak, który wyjechał do Kazachstanu, nauczyciel uczący w szkole średniej języka polskiego. Ale bardziej niż przykładanie się do pracy fascynuje go, używając Proustowskiej metafory, którą sam autor zastosował, fotografowanie zakwitających dziewcząt. Można wnioskować, że z niektórymi swoimi modelkami główny bohater ma relacje nieco bliższe, a może nawet bardzo bliskie, tzw. organoleptyczne. I to tyle.

Lepiej dajcie sobie spokój z tą książką.

Rozczarowała mnie ta książka. Powód jest jeden spodziewałem się czegoś lepszego po książce reklamowanej jako literatura, która ma w sobie odniesienia do filozofii. Oczywiście, że one są, ale nie ma znowu tego tak wiele. Książka sprowadza się do tego, że istnieją filozoficzne spekulacje o dupie maryni stosowanej. Najczęściej tego typu rozważania są robione w barach przy...