Jesteśmy społecznością, która kocha książki

przez większość książki miałam wrażenie, że jest kiepska ale pod koniec zorientowałam się, że nie znoszę Jaromira i jego matki.
Ostatecznie zakończenie mnie ukontentowało.

przez większość książki miałam wrażenie, że jest kiepska ale pod koniec zorientowałam się, że nie znoszę Jaromira i jego matki.
Ostatecznie zakończenie mnie ukontentowało.

Nie mogę zgodzić się z większością oceniających główną bohaterkę.
Nie jest ona głupia. Opowieść przedstawia losy dojrzewającej dziewczyny, na tle budzącego się kotła obyczajowego. Madzia jest niedojrzała, wychowana w sielskim Iksinowie, przez ojca- altruistę,a więc i naiwna. Po ukończeniu renomowanej pensji pani Latter zostaje tam nauczycielką. Uważając się za puch marny nie chce być dla rodziny ciężarem- chce pracować i samodzielnie się utrzymywać- zostaje więc uznana za niezłomną emancypantkę (co w owym świecie ma wymiar pejratywny). O ten schemat opierają się jej losy- Magda robi coś chcąc pomóc, pragnąc dobra- a jej czyny odbijają się w zwierciadle plotkarskiego, konserwatywnego środowiska- czy to prowincjonalnego Iksinowa czy też wielkiej Warszawy i zawsze kończą negatywną opinią o protagonistce Prusa. Interesujące jest jednak to, że choć w toku powieści bohaterka dojrzewa, nabiera coraz większego krytycyzmu wobec otaczających ją ludzi- zwykle próżnych egoistów, to wciąż stara się postępować zgodnie ze swoim sumieniem. Skoro zaś otoczenie się nie zmienia, Magda z większą siłą zaczyna odczuwać jego ukonszenia, co skutkuje u niej strasznym zmęczeniem i zagubieniem. Wprawdzie pojawiają się wybawcy- Prus pozostawiając otwarte zakończenie (w mojej ocenie niezbyt pasujące do tej książki)- nie daje jednak wskazówek czy nie jest zbyt późno dla tego łagodnego stworzenia.
Dużym minusem książki, (dla czytelników w XXI w.) jest trzyrozdziałowy (zamieszczony u jej końca, studzący dotychczasowe emocje) wywód prof. Dębińskiego, mający na celu przedstawienie filozofii autora powieści, próbujący wpleść w zakres ówczesnej wiedzy przyrodniczej teorie dotyczace nieśmiertelności ludzkiej duszy. Niestety ówczesne niewiadome , wypełnione przez Prusa jego hipotezami (mającymi w jego mnimaniu walor dowodu na ową nieśmiertelność) obecnie przez naukę zostały wytłumaczona w sposób bardziej przyziemny i u czytelnika współczesnego mogą jedynie wywołać lekki uśmiech (lub przeciągłe ziewnięcie).
Mimo wszystko jest to jedna z ukrytych perełek polskiej literatury. Wyjąwszy w/w wywód filozoficzny czyta się ją z wypiekami na twarzy, uzupełnianymi często salwami śmiechu.

Nie mogę zgodzić się z większością oceniających główną bohaterkę.
Nie jest ona głupia. Opowieść przedstawia losy dojrzewającej dziewczyny, na tle budzącego się kotła obyczajowego. Madzia jest niedojrzała, wychowana w sielskim Iksinowie, przez ojca- altruistę,a więc i naiwna. Po ukończeniu renomowanej pensji pani Latter zostaje tam nauczycielką. Uważając się za puch marny...