Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nie mogłem uwierzyć, gdy zadzwoniłeś. Gdy zobaczyłem twój numer, niemal się zesrałem! (...) - Nie bluźnij, kurwa - rzekł Ronan.

- Nie mogłem uwierzyć, gdy zadzwoniłeś. Gdy zobaczyłem twój numer, niemal się zesrałem! (...) - Nie bluźnij, kurwa - rzekł Ronan.

Wszechświat jest nieskończony, co oznacz, że cokolwiek się w nim znajduje , też jest nieskończone. Co więcej, we Wszechświecie nic nie ginie, nie umiera tak naprawdę, tylko zmienia formę. Wszystko jest energią i wibracja i nie ma niczego innego, tylko nasze postrzeganie rzeczy jest ułomne. Nawet materia to energia, a energia zmienia formę cały czas. Dlatego nie należy bać się tego, co się kończy, bo każdy koniec to początek czegoś nowego. Coś, co znamy w jednej formie, postaci, może się przeistoczyć w coś zupełnie innego. Atomy, z których jesteśmy zbudowani, kiedyś mogą być częścią innego człowieka, a nawet zwierzęcia, drzewa, kamienia... Wokół nas i w nas jest odwieczne trwanie. Nie kończymy się.

Wszechświat jest nieskończony, co oznacz, że cokolwiek się w nim znajduje , też jest nieskończone. Co więcej, we Wszechświecie nic nie ginie, nie umiera tak naprawdę, tylko zmienia formę. Wszystko jest energią i wibracja i nie ma niczego innego, tylko nasze postrzeganie rzeczy jest ułomne. Nawet materia to energia, a energia zmienia formę cały czas. Dlatego nie należy bać się t...

Żeby być razem, pokruszyliśmy samych siebie. Fragmenty mnie pasują do fragmentów Ciebie, a nasze szczątki stały się wspanialsze jako suma tego, kim kiedyś byliśmy.

Żeby być razem, pokruszyliśmy samych siebie. Fragmenty mnie pasują do fragmentów Ciebie, a nasze szczątki stały się wspanialsze jako suma tego, kim kiedyś byliśmy.

Niebo nad głowami wydawało się uginać pod ciężarem gwiazd, od nadmiaru złotego pulsowania odległej przestrzeni. Takie było tamto lato, jakby niebo opadło i zeszło bliżej człowieka. Księżyc zahaczał o dachy sokołowskich domów, a pył z warkoczy spadających gwiazd osadzał się na czubkach świerków.

Niebo nad głowami wydawało się uginać pod ciężarem gwiazd, od nadmiaru złotego pulsowania odległej przestrzeni. Takie było tamto lato, jakby niebo opadło i zeszło bliżej człowieka. Księżyc zahaczał o dachy sokołowskich domów, a pył z warkoczy spadających gwiazd osadzał się na czubkach świerków.

Jesienią ziemię przebił świeży pęd, który karmił się ciałem leżącej w niej Cyganki. Tak oto staruszka odrodziła się, bo tak naprawdę nic nigdy nie umiera. (...) Nadzieja płakała, kiedy patrzyła na odjeżdżające w kurzu drogi wozy. Mała Mala machała jej tak długo, aż rozpłynęła się za horyzontem. Niby nic na świecie nie umiera, ale wszystko się kończy.

Jesienią ziemię przebił świeży pęd, który karmił się ciałem leżącej w niej Cyganki. Tak oto staruszka odrodziła się, bo tak naprawdę nic nigdy nie umiera. (...) Nadzieja płakała, kiedy patrzyła na odjeżdżające w kurzu drogi wozy. Mała Mala machała jej tak długo, aż rozpłynęła się za horyzontem. Niby nic na świecie nie umiera, ale wszystko się kończy.

- Chyba rozpłynęła się w czasie - odpowiedziała Florentyna, myśląc, że to przecież nic nadzwyczajnego, że w końcu wszystko i każdy rozpłynie się w czasie.

- Chyba rozpłynęła się w czasie - odpowiedziała Florentyna, myśląc, że to przecież nic nadzwyczajnego, że w końcu wszystko i każdy rozpłynie się w czasie.