Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż, dotarliśmy do końca, sprzedającej się jak marzenie, serii, która dzięki głownej bohaterce o korzeniach koreańskich STARA SIĘ UDAWAĆ, że jest czymś więcej niż kolejną, bezwartościową amerykańską bajeczką o hajskul.
Najgorsza z trzech wydanych, bardzo nudna książka, nie wnosząca do historii naszej pary nastolatków absolutnie nic nowego. Mam wrażenie, że przeczytałem to w trzy godziny z wyrazem zażenowania na twarzy. Trzysta stron upłynęło pod znakiem intensywnego ziewania, naprawdę. Później musiałem zamrugać, ale tylko na momencik. Fabuła, pomijając fakt, że naprawdę nie dzieje się właściwie nic, przewidywalna, nie pozostawiająca żadnej przestrzeni dla czytelnika, żadnej luki na myślenie, żadnej nadziei, że Lara Jean okaże się w końcu choć trochę interesującą postacią. Nic.
Autorka podkreśla, że tę ostatnią część napisała dla fanów serii i to była jej główna motywacja. Mam mały apel. Jenny, jeśli kiedyś jeszcze raz poczujesz, że piszesz głownie dla fanów, po prostu zajmij się czymś innym.
Nie polecam. Jest to strata czasu, pieniędzy i zanieczyszczenie środowiska.
4 tylko dlatego, że to już koniec.

Cóż, dotarliśmy do końca, sprzedającej się jak marzenie, serii, która dzięki głownej bohaterce o korzeniach koreańskich STARA SIĘ UDAWAĆ, że jest czymś więcej niż kolejną, bezwartościową amerykańską bajeczką o hajskul.
Najgorsza z trzech wydanych, bardzo nudna książka, nie wnosząca do historii naszej pary nastolatków absolutnie nic nowego. Mam wrażenie, że przeczytałem to...

Bardzo bogata, intensywna, a zarazem wyważona powieść. Autora uwielbiam, a do trylogii przymierzałem się od dawna. Urzeka tajemniczością, pewnym efektem milczenia. To, co niedopowiedziane, uzupełnia pogoda i opis miejsca w czasie. Jest to dzieło ponadczasowe.
Melancholia i równowaga, tymi pojęciami opisałbym tę pozycję.

Bardzo bogata, intensywna, a zarazem wyważona powieść. Autora uwielbiam, a do trylogii przymierzałem się od dawna. Urzeka tajemniczością, pewnym efektem milczenia. To, co niedopowiedziane, uzupełnia pogoda i opis miejsca w czasie. Jest to dzieło ponadczasowe.
Melancholia i równowaga, tymi pojęciami opisałbym tę pozycję.

Lubię Rainbow Rowell! Lubię ją, bo ma poczucie humoru, jest sarkastyczna. W jej powieściach pojawia się konkretny typ bohatera, którego cechuje energiczność, skłonności do narzekania i negatywnej, przepełnionej ironią oceny rzeczywistości, bystrość odpowiedzi, ale też pewna nieśmiałość podczas rozmów w 4 oczy.
W tej książce spotykamy Lincolna, który jest właściwie opozycją do opisanego wyżej typu, którego poznałem w Fangirl, Eleonora & Park, co sprawia, że jest to pozycja szczególna w dorobku autorki.
Podobała mi się, to lekka treść, ciekawe postaci i interesująca struktura. Fajnie dotykać dwóch światów, mailowego i rzeczywistości. Fajnie nie wiedzieć wielu faktów i poczuć się jak główny bohater, dosłownie wejść w jego skórę, który rzeczywiście wielu faktów nie zna.
Zaskoczyło mnie zakończenie. Bardzo przewidywalne i nudne, kompletnie nie spodziewałem się takowego po Rainbow Rowell, która często zostawiała mnie z uczuciem pustki. Tutaj tak nie było, to właściwie historia Kopciuszka. Za bardzo.
Zabrakło mi też głębszego opisu rodziny Lincolna. Co z ojcem? Czemu spotkanie z Sam ostatecznie spełzło na niczym? Hm.
Polecam, ale nie jest to najlepsza pozycja ani w dorobku pisarki, ani w kolekcji tego typu.

Lubię Rainbow Rowell! Lubię ją, bo ma poczucie humoru, jest sarkastyczna. W jej powieściach pojawia się konkretny typ bohatera, którego cechuje energiczność, skłonności do narzekania i negatywnej, przepełnionej ironią oceny rzeczywistości, bystrość odpowiedzi, ale też pewna nieśmiałość podczas rozmów w 4 oczy.
W tej książce spotykamy Lincolna, który jest właściwie opozycją...