Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak się tak leży godzinami w nocy, to myśleniem można zajść bardzo daleko i w bardzo dziwne strony, wiesz...

Jak się tak leży godzinami w nocy, to myśleniem można zajść bardzo daleko i w bardzo dziwne strony, wiesz...

Wcale nie chcemy zdobywać kosmosu, chcemy tylko rozszerzyć Ziemię do jego granic. Jedne planety mają być pustynne jak Sahara, inne lodowate jak biegun albo tropikalne jak dżungla brazylijska. Jesteśmy humanitarni i szlachetni, nie chcemy podbijać innych ras, chcemy tylko przekazać im nasze wartości i w zamian przejąć ich dziedzictwo. Mamy się za rycerzy świętego Kontaktu. To drugi fałsz. Nie szukamy nikogo oprócz ludzi. Nie potrzeba nam innych światów. Potrzeba nam luster. Nie wiemy, co począć z innymi światami. Wystarczy ten jeden, a już się nim dławimy.

Wcale nie chcemy zdobywać kosmosu, chcemy tylko rozszerzyć Ziemię do jego granic. Jedne planety mają być pustynne jak Sahara, inne lodowate ...

Życie to Ty sam i wszystko, co Cię spotyka. Ty sam, początek i koniec, w Tobie się wszystko zamyka. Nic Ci nowego nie mówię, bo zapewne o tym wiesz. Ale coś mi się zdaje, że mierzysz każdego swoją miarą. A to gruby błąd. Z tego co najwyżej rodzą się efektowne aforyzmy: życie to trwoga, opowieść idioty, kurzawa nonsensu, człowiek to naczynie zła (...) . Gdybyś mógł rozmnożyć się w miliardy ludzi na ziemi i być w każdym z nich równocześnie, to owszem, może byś poznał prawdę o życiu. I przekonałbyś się, że nie ma syntezy. Jest tyle o życiu prawd, ile istnień ludzkich, każdy dorabia się prawdy swojej.

Życie to Ty sam i wszystko, co Cię spotyka. Ty sam, początek i koniec, w Tobie się wszystko zamyka. Nic Ci nowego nie mówię, bo zapewne o ty...

A człowiek porzucony przez diabła jest tak przeraźliwie samotny, że wyłby pod niebiosy. Zabić diabła to tak jakby zabić talent.

A człowiek porzucony przez diabła jest tak przeraźliwie samotny, że wyłby pod niebiosy. Zabić diabła to tak jakby zabić talent.

Narodziny człowieka- wystrzał z nieprzyzwoitej armaty. Życie- krzywa batalistyczna. Śmierć- jej wyprostowanie.

Narodziny człowieka- wystrzał z nieprzyzwoitej armaty. Życie- krzywa batalistyczna. Śmierć- jej wyprostowanie.

Wnętrze mej wyobraźni? To twarze i dłonie, I usta, ułożone w śmierci jak w kokonie Śpiew zmarłych, sny ze smutku i noce z milczenia, I głowa odrąbana od kadłuba- Ziemia. Wnętrze mojego ciała? Pejzaż elektronów, Kwantów bardzo samotnych, bezgwiezdnego ruchu, Gdzie jawą wyrastają czarne kwiaty słuchu, A sny, zwierzęta nocy, tryskają spod powiek. A białe lasy nerwów, te korzenie twarzy I źródła purpurowe, płynące wśród wspomnień, I kość: skała wapienna, która weźmie po mnie Moją samotność i mrok...

Wnętrze mej wyobraźni? To twarze i dłonie, I usta, ułożone w śmierci jak w kokonie Śpiew zmarłych, sny ze smutku i noce z milczenia, I głow...

Świat istnieje, bo go rozdyma strumień idących na śmierć ludzi, jak krew tętnicę.

Świat istnieje, bo go rozdyma strumień idących na śmierć ludzi, jak krew tętnicę.