Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka House of Cards jest uszytym w głowie niespokojnego polityka scenariuszem, pokazem sztuczek, pogardą dla słabszych, makiawelistyczną pieśnią dla tych, którzy chcąc stać się groźnym dla otoczenia, nie zamierzają porzucać dostojeństwa i pochlebstw ze strony opinii publicznej odrzucając jedynie etykę, wartości niewidoczne dla przeciętnego człowieka. Jeśli można do tego dołączyć fakt bycia przez autora najważniejszym wśród najważniejszych (współpraca z Margaret Thatcher), to mamy w pakiecie pełen opis kompleksów, planów, wyidealizowanego i okrutnego świata zdobytego, pokonanego i służącego tylko jednej jednostce. Francis Urquhart, bo tak nazywa się tytułowa postać książki House of Cards, waleczny, bezkompromisowy, bezwzględny i - co należy podkreślić - wyjątkowo skuteczny polityk brytyjskiego parlamentu zamierza zemścić się na urzędującym premierze. Urquhart podejmuje niebezpieczną grę z dziennikarką jednego z ważnych i poczytnych czasopism, którą w oka mgnieniu uwodzi i kieruje jej słowami pisanymi. Czy to nie brzmi trochę jak próba odarcia się przez autora z kompleksów i wykreowania człowieka, który tak właśnie widział działalność i rolę swojej osoby w Partii Konserwatywnej, u boku Margaret Thatcher? Można domniemywać, ale idealizm głównej postaci i niedołęstwo otoczenia wzbudza wszelaką odrazę. Co więcej, nie bez przyczyny określam książkę House of Cards jako scenariusz, bowiem poza logicznymi dialogami i spójnością całej fabuły, nie dowiadujemy się niczego rzeczowego o pojawiających się postaciach. Brak emocji, zero energii, słabość intelektualna niedotykająca jedynie Francis'a, trywialne, lakoniczne opisy przestrzeni, miejsca i czasu. Nie tego oczekiwałem. Pozostaje jedynie ubolewać, że dobry materiał na książkę umarł w książkowym scenariuszu - idealnym dla filmu, fatalnym dla książki.

Książka House of Cards jest uszytym w głowie niespokojnego polityka scenariuszem, pokazem sztuczek, pogardą dla słabszych, makiawelistyczną pieśnią dla tych, którzy chcąc stać się groźnym dla otoczenia, nie zamierzają porzucać dostojeństwa i pochlebstw ze strony opinii publicznej odrzucając jedynie etykę, wartości niewidoczne dla przeciętnego człowieka. Jeśli można do tego...