Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdziwie wspaniała proza napisana piękną prostą polszczyzną. Najprawdopodobniej najlepsza książka, którą przeczytałem w ciągu ostatniego roku.
Nadpoprawni politycznie mogliby nazwać tą książkę faszystowską, ze względu na obce im wartości jak honor, uczciwość, czy patriotyzm; i do tego nie ma gejów itp...

Prawdziwie wspaniała proza napisana piękną prostą polszczyzną. Najprawdopodobniej najlepsza książka, którą przeczytałem w ciągu ostatniego roku.
Nadpoprawni politycznie mogliby nazwać tą książkę faszystowską, ze względu na obce im wartości jak honor, uczciwość, czy patriotyzm; i do tego nie ma gejów itp...

Dla kogo jest przeznaczona ta książka? Łysiak wyjaśnia ogólne zgłupienie społeczeństwa i lewackość neo-cenzury - i tak o tym wiemy. (A ci, którzy nie wiedzą i wierzą w to, co im powiedzą w telewizji czy opiniotwórczej prasie i tak nie sięgną po twórczość Łysiaka.)
Ta kolejna pozycja z cyklu "moja walka z priwiślińskim Salonem" nie wnosi wiele nowego.
Szkoda, że pan Łysiak ze swoim znakomitym pisarstwem i olbrzymią erudycją nie obdarza nas kolejnymi książkami o sztuce...

Dla kogo jest przeznaczona ta książka? Łysiak wyjaśnia ogólne zgłupienie społeczeństwa i lewackość neo-cenzury - i tak o tym wiemy. (A ci, którzy nie wiedzą i wierzą w to, co im powiedzą w telewizji czy opiniotwórczej prasie i tak nie sięgną po twórczość Łysiaka.)
Ta kolejna pozycja z cyklu "moja walka z priwiślińskim Salonem" nie wnosi wiele nowego.
Szkoda, że pan Łysiak...

Trzy eseje w jednej książce - najwartościowszy wydaje mi się pierwszy, napisany w październiku 1944 roku. Mackiewicz, po kilku miesiącach spędzonych w Wilnie pod okupacją sowiecką, panicznie bał się Sowietów. Wiedział, że zajmą Polskę i nie rozumiał dlaczego społeczeństwo polskie robi wszystko, aby dostać się w ich maszynkę do przemiału ludzi wolnych w bezmózgie uległe społeczeństwo sowieckie.
Drugi esej to odpowiedź Mackiewicza - zażartego antykomunisty - na osobiste ataki na niego przez lewicującą amerykańską radiostację "Wolna Europa" (to właśnie oni pierwsi zaczęli powszechnie używać nazwy 'radziecki' aby przypodobać się towarzyszom ze wschodu).
Trzecią częścią zbiorku jest analiza sowieckich "dysydentów" i prezentowanych przez nich idei, które wydają się niczym więcej niż sowiecką prowokacją. Bo jakże można uwierzyć, że Związek Sowiecki pozwoliłby prawdziwym dysydentom nie tylko opuścić swoje granice, ale także zabrać ze sobą całe swoje mienie?

Trzy eseje w jednej książce - najwartościowszy wydaje mi się pierwszy, napisany w październiku 1944 roku. Mackiewicz, po kilku miesiącach spędzonych w Wilnie pod okupacją sowiecką, panicznie bał się Sowietów. Wiedział, że zajmą Polskę i nie rozumiał dlaczego społeczeństwo polskie robi wszystko, aby dostać się w ich maszynkę do przemiału ludzi wolnych w bezmózgie uległe...