Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pewnego dnia przeczytałam wywiad z Panią Iloną Gołębiewską, która stwierdziła w nim, że "przeczytać poezję pewnej osoby znaczy tyle samo, co zajrzeć do głębi jej duszy". Nie sposób nie zgodzić się z tym stwierdzeniem, ponieważ stanowi sedno do zrozumienia jej poezji. W tym przypadku mamy do czynienia z młodą kobietą, która poprzez swoją poezję zaprasza nas do wnętrza własnej duszy, pokazując jej najbardziej ukryte zakamarki.
Można powiedzieć, że jest to bardzo odważny krok, ponieważ wiersze Pani Ilony są niezwykle prawdziwe. Nie ma w nich sztuczności, pychy czy właściwej dla niektórych autorów metody bezpośredniego grania na ludzkich uczuciach. W wierszach młodej poetki odnajdujemy prawdę. Już w pierwszym wierszu "Traktat życia" autorka stwierdza, że życie nigdy nie daje gwarancji szczęścia, nachalnie upomina się o swoje racje, zamienia dziecięca marzenia w puste dni, nachalnie upomina się o swoje. Dlatego autorka pisze "Traktat życia", by zamknąć w słowach obraz samej siebie takiej jaką jest tu i teraz. Bo życie może przynieść różne scenariusze... również te niosące złe chwile. Dlatego chce zapamiętać siebie jako młodą kobietę, którą życie jeszcze nie zawiodło.
"Traktat życia" - proste słowa, a niosące tak wiele emocji i przemyśleń, nad którymi warto się pochylić w tym zwariowanym świecie.

Pewnego dnia przeczytałam wywiad z Panią Iloną Gołębiewską, która stwierdziła w nim, że "przeczytać poezję pewnej osoby znaczy tyle samo, co zajrzeć do głębi jej duszy". Nie sposób nie zgodzić się z tym stwierdzeniem, ponieważ stanowi sedno do zrozumienia jej poezji. W tym przypadku mamy do czynienia z młodą kobietą, która poprzez swoją poezję zaprasza nas do wnętrza...

Autorka napisała książkę na temat ważny i potrzebny. Przedmiotem analizy uczyniła twórczość wielkiej polskiej pisarki, Marii Kuncewiczowej, dziś można by powiedzieć „wielkiej zapomnianej”. A szkoda, gdyż to wrażliwa erudytka, która była nie tylko świadkiem epoki, w której żyła, ale także stawiała jej diagnozę i wskazywała kierunki terapii. Przede wszystkim zaś była humanistką, doskonałą obserwatorką, którą poruszał człowieczy los. Każda z jej książek jest tego wymownym dowodem.
Książka została napisana z dużą kulturą, dobrą znajomością analizowanego zagadnienia, językiem jasnym i klarownym. Autorka dała również dowód swej erudycji, pasji oraz umiejętności kojarzenia i wiązania faktów, mających swe źródło w różnych dziedzinach naukowych. Pozwoliło to na zbudowanie szerokiego kulturowego kontekstu, na tle którego autorka rozpatruje tytułowy problem. Wielkim plusem tej książki jest wielostronne spojrzenie na problem starości, który postrzegany jest jako naturalny etap w życiu człowieka. I tak też widziała go Maria Kuncewiczowa, wskazując na jego blaski i cienie.
(Z recenzji Prof. dr hab. Teresy Zaniewskiej)

Autorka napisała książkę na temat ważny i potrzebny. Przedmiotem analizy uczyniła twórczość wielkiej polskiej pisarki, Marii Kuncewiczowej, dziś można by powiedzieć „wielkiej zapomnianej”. A szkoda, gdyż to wrażliwa erudytka, która była nie tylko świadkiem epoki, w której żyła, ale także stawiała jej diagnozę i wskazywała kierunki terapii. Przede wszystkim zaś była...