Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Max Factor - człowiek, który dał kobiecie nową twarz" to nie tyle biografia jednego z najbardziej kreatywnych wizjonerów makijażu, a raczej historia firmy, która od ponad stu lat zmienia oblicza kobiet.
Urodzony 15 września 1872 r. w Łodzi w wielodzietnej biednej rodzinie polskich Żydów już w wieku 20 lat został doradcą od kosmetyki dla rosyjskich elit i dworu carskiego. Niestety, carski dwór raczej stanowił dla niego więzienie - nie dawał możliwości rozwoju ani prowadzenia życia rodzinnego. W 1904 roku wraz z rodziną uciekł do Stanów Zjednoczonych. Najpierw zatrzymali się w St. Louis, by następnie wyjechać do Los Angeles. To tu zaczęła się brawurowa kariera, o której może świadczyć fakt, że to on wprowadził do języka angielskiego słowo make-up.
Jego działania były na tyle zauważane, że w 1929 roku jako pierwszy otrzymał Oscara za charakteryzację - blisko 60 lat przed wprowadzeniem tej kategorii na stałe wśród innych kategorii Oscarowych.
Jego największym sukcesem w zakresie charakteryzacji było przygotowanie w 1931 aktora Borisa Karloffa, grającego rolę potwora stworzonego przez doktora Frankensteina w filmie Jamesa Whale'a pod tym samym tytułem. Ponadto jego klientami były największe sławy amerykańskiego filmu tamtych czasów: Mary Pickford, Pola Negri, Gloria Swanson, Jean Harlow, Judy Garland, Rita Hayworth, Ginger Rogers, Elizabeth Taylor, Ingrid Bergman, Marlena Dietrich, John Wayne, Charlie Chaplin, Frank Sinatra.
To Max Factor ufarbował na rudo włosy Rity Hayworth, które stały się jej znakiem rozpoznawczym. On też opracował specjalny puder, którym rozjaśnił ciemną cerę Rudolfa Valentino.
Wszystkie te sukcesy są dokładnie opisane w książce. W książce, która jak już wspomniałam, bardziej dotyczy historii firmy niż tylko samego jej założyciela.
Na pewno brakuje mi "smaczków". Wszak złota era Hollywood obfitowała w wiele skandali i skandalików. O większości z nich Max Factor wiedział, bo gwiazdy zazwyczaj traktowały go jak swojego powiernika, czy wręcz ojca. Owszem - jest wspomniane jak Max Factor postawił do pionu swoją rodaczkę - wybuchową Polę Negri, ale takich przykładów, które bardziej dałyby poznać jego osobowość jest stanowczo za mało. Niby autor, Fred E. Basten, wspomina wielokrotnie, że był on nieśmiałych człowiekiem, ale mógł tej biografii dodać więcej barw. Człowiek nieśmiały również potrafi być niejednoznaczny, pełen różnych odcieni, tak jak paleta Color Harmony.
Max Factor zmarł dosyć niespodziewanie w wieku 66 lat - 30 sierpnia 1938 r. w Los Angeles. Książka zaś kończy się na czasach bieżących, czyli na przejęciu marki Max Factor przez Procter&Gamble oraz powstaniu muzeum Maxa Factora w Los Angeles.

"Max Factor - człowiek, który dał kobiecie nową twarz" to nie tyle biografia jednego z najbardziej kreatywnych wizjonerów makijażu, a raczej historia firmy, która od ponad stu lat zmienia oblicza kobiet.
Urodzony 15 września 1872 r. w Łodzi w wielodzietnej biednej rodzinie polskich Żydów już w wieku 20 lat został doradcą od kosmetyki dla rosyjskich elit i dworu carskiego....

PAKIET CNÓT NIEZBĘDNYCH
Trzecia, po „Gonić króliczka” i „Jak to robią twardzielki”, książka siedleckiej dziennikarki Marioli Zaczyńskiej, „Szkodliwy pakiet cnót”, wydana została przez jedną z najlepszych w Polsce oficyn wydawniczych: Prószyński i S-ka. Już to świadczy o jakości publikacji.
Zaczyńska dojrzała jako pisarka. Nie znaczy to jednak, że pożegnała się, ze znanym ze wcześniejszych powieści, humorem. Jak sama twierdzi, starała się napisać coś poważnego i mrocznego. Na szczęście, dla czytelnika, te klimaty całkowicie nie leżą w jej naturze. Powstała zatem pełna humoru, wielowątkowa powieść. Akcja rozgrywa się w Siedlcach, a pierwszy plan grają w niej postacie kobiece. Bohaterki są w tej książce mocno zarysowane, a tło dla nich stanowią mężczyźni.
Główna bohaterka, Kalina, zostaje „zesłana” na offowy tydzień mody do Siedlec. Wyjazd na prowincję by pisać o modzie jest dla niej upokarzający. Jednak na miejscu okazuje się, że ekipa archeologów, pracujących na terenie budowy wybiegu dla modelek, oprócz szczątek ludzkich sprzed wieków, wykopuje kości współczesne. Od tej pory to historia szkieletu staje się najważniejszym tematem dla zbuntowanej warszawskiej dziennikarki. Historia, która w niebanalny sposób splata się z jej własną przeszłością.
W książce Zaczyńskiej pojawiają się postaci, wydarzenia i miejsca dobrze znane siedlczanom, jak choćby: Jadwiga - hodowczyni psów, doktor Szubielska, odkrycie cmentarzyska sprzed lat, klinika weterynaryjna, restauracja BollywoodHollywood, ul. Starowiejska. To dodatkowa atrakcja, bo możemy dokładnie umiejscowić wydarzenia z książki, a co za tym idzie stają się one dla nas bardziej prawdopodobne.
„Szkodliwy pakiet cnót” to dobra, lekka powieść na weekend. Lubię książki, które nie pozwalają mi się oderwać. Już po pierwszych stronach byłam zaintrygowana tym co wydarzy się dalej. Mimo, że rozwój kilku wątków jest przewidywalny (np. historia współczesnych szczątek), warto poświęcić czas, aby przenieść się w świat bohaterek Marioli Zaczyńskiej.

PAKIET CNÓT NIEZBĘDNYCH
Trzecia, po „Gonić króliczka” i „Jak to robią twardzielki”, książka siedleckiej dziennikarki Marioli Zaczyńskiej, „Szkodliwy pakiet cnót”, wydana została przez jedną z najlepszych w Polsce oficyn wydawniczych: Prószyński i S-ka. Już to świadczy o jakości publikacji.
Zaczyńska dojrzała jako pisarka. Nie znaczy to jednak, że pożegnała się, ze znanym...

ODNALEŹĆ SENS
Trudno jest pisać o książce, którą zapewne wszyscy znają. Ale jeszcze trudniej jest pisać o rzeczach ostatecznych, tak aby nie zniechęcić, nie popaść w patos. Schmittowi w książce „Oskar i Pani Róża” udaje się poruszyć jeden z najtrudniejszych tematów.
„Oskar i pani Róża” to opowieść o śmierci. Tej najtrudniejszej, niewytłumaczalnej, czyli dotyczącej dziecka. Główny bohater opowieści, dziesięcioletni Oskar, umiera na białaczkę. Wszelkie próby uratowania chłopca nie powiodły się. Lekarz bezradnie rozkłada ręce. Rodzice nie potrafią nawiązać z Oskarem kontaktu, oswoić się z nieuniknionym. Wtedy na drodze dziecka staje tajemnicza pani Róża. Była zapaśniczka przekonuje chłopca, że być może warto nawiązać korespondencyjny kontakt z Bogiem. Opisywać w liście każdy dzień. Każdy dzień w oskarowym kalendarzu ma zaś szczególną wartość, bowiem zawiera w sobie metaforyczne 10 lat z życia chłopca. Zadanie, jakiego podejmuje się nieuleczalnie chory Oskar, sprawia, że jego misją nie jest czekanie na śmierć. Jego misją jest korzystanie z życia wszelkimi siłami, jakie mu pozostały. Niezwykły pomysł niezastąpionej pani Róży umożliwi dziecku, ale również jego rodzicom, pogodzenie się z nieuniknionym i w konsekwencji oswojenie śmierci.
To książka magiczna. Magiczna nie ze względu na fabułę, ale na pozytywny przekaz, którym niesie. To książka z nurtu tych, które można przeczytać przy espresso, ale której treść będzie wracała do nas jeszcze przez wiele dni. Książkę francuskiego autora polecam każdemu, bo każdy z nas wcześniej czy później zetknie się ze śmiercią. Być może dzięki tej opowieści odnajdziemy sens niewytłumaczalnego.

ODNALEŹĆ SENS
Trudno jest pisać o książce, którą zapewne wszyscy znają. Ale jeszcze trudniej jest pisać o rzeczach ostatecznych, tak aby nie zniechęcić, nie popaść w patos. Schmittowi w książce „Oskar i Pani Róża” udaje się poruszyć jeden z najtrudniejszych tematów.
„Oskar i pani Róża” to opowieść o śmierci. Tej najtrudniejszej, niewytłumaczalnej, czyli dotyczącej...