Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka może nie wybitna, i nie jest to zarzut, ale na pewno wciągająca. Autor jest miłośnikiem podróży, uważnym reportażystą, który w cudowny sposób potrafi zauroczyć, zaczarować czytelnika swoją fascynacją bezmiarem Rosji, jej wielobarwnością, odmiennością kulturową w najlepszym sensie tego słowa. Drobne epizody, zwykłe życie, codzienność prostych ludzi i sprawy ważne, które opisuje z wnikliwością i dbałością o szczegół to perełki stylu. Anegdota goni anegdotę. Pyszny sposób pisania kojarzy mi się nieco z naszym wybitnym pisarzem - reportażystą Wańkowiczem, który uważał,że najpierw należy zaciekawić czytelnika, przyciągnąć jego uwagę a reszta już sama pójdzie. Więc Jacek Matecki tak właśnie robi, przyciąga uwagę czytelnika bez reszty, który przekonuje się dzięki temu, że ciągle o Rosji wie mało lub zgoła nic. Fascynująca lektura.

Książka może nie wybitna, i nie jest to zarzut, ale na pewno wciągająca. Autor jest miłośnikiem podróży, uważnym reportażystą, który w cudowny sposób potrafi zauroczyć, zaczarować czytelnika swoją fascynacją bezmiarem Rosji, jej wielobarwnością, odmiennością kulturową w najlepszym sensie tego słowa. Drobne epizody, zwykłe życie, codzienność prostych ludzi i sprawy ważne,...

Należę do nielicznego grona czytelniczek, którym kontynuacja "Niepokornych" nie bardzo przypadła do gustu. Doceniam kunszt autorki, piękno opisów secesyjnego Krakowa i Wiednia. Pozytywy - klimat jest, urokliwa stylizacja jest, bardzo dobra polszczyzna - jest. Co nie pasuje? Cóż, za mało Elizy. Bohaterkę pierwszej części pani Wojdowicz potraktowała mocno po macoszemu. Czemu? Chyba autorka nie miała pomysłu jak opisać zwykłe, codzienne szczęście, szkoda wielka, że tak się nie stało. Tytuł jest dla mnie przekłamaniem. Powinien brzmieć - Klara i Judyta. Tak właśnie ustawione są proporcje, moim zdaniem mocno zachwiane. Zrównoważona, pełna determinacji i konsekwencji Eliza, trzpiotowata, musująca pomysłami jak dobry szampan Klara, naiwna, nietaktowna idealistka, bystra i pełna wdzięku. Nie sposób ich nie lubić. I Judyta - niestety, nie polubiłam tej bohaterki w "Elizie", a w drugiej części doprowadziła mnie do irytacji. Rozumiem, że to artystka, że nadwrażliwa itd., itp., ale Judyta to postać nie z mojej bajki, drażniły mnie jej narcystyczne zachowania często graniczące z głupotą (samotna wędrówka nocą po obcym mieście), w dodatku jest to postać śmiertelnie serio, kompletnie wyzuta z poczucia humoru. Może wtedy nabrałaby nieco dystansu do siebie i swoich kłopotów? Przecież, wszystkie trzy bohaterki przeżywają mniejsze i większe dramaty. Nie mogłam polubić za nic tej dziewczyny, dlatego nie skuszę się na trzeci tom.

Należę do nielicznego grona czytelniczek, którym kontynuacja "Niepokornych" nie bardzo przypadła do gustu. Doceniam kunszt autorki, piękno opisów secesyjnego Krakowa i Wiednia. Pozytywy - klimat jest, urokliwa stylizacja jest, bardzo dobra polszczyzna - jest. Co nie pasuje? Cóż, za mało Elizy. Bohaterkę pierwszej części pani Wojdowicz potraktowała mocno po macoszemu. Czemu?...

Jestem wielką miłośniczką fantastyki, ale niekoniecznie Marsjan i historii alternatywnych. Zaczęłam czytać bez przekonania by wsiąknąć bez reszty w wykreowany przez autora świat. Pozornie dziwaczny miks mitów słowiańskich, demonów z legend, postaci z bajek z Marsjanami i światem po apokalipsie I wojny światowej dał znakomity efekt. Książka, którą czytałam z niekłamaną przyjemnością, zachwycona wyobraźnią pana Majki, językiem i stylem. Staranna (prawie - bo jest kilka drobnych literówek) korekta, za co dzięki młodemu wydawnictwo. I tylko jeden minus - koszmarna, kiczowata okładka.

Jestem wielką miłośniczką fantastyki, ale niekoniecznie Marsjan i historii alternatywnych. Zaczęłam czytać bez przekonania by wsiąknąć bez reszty w wykreowany przez autora świat. Pozornie dziwaczny miks mitów słowiańskich, demonów z legend, postaci z bajek z Marsjanami i światem po apokalipsie I wojny światowej dał znakomity efekt. Książka, którą czytałam z niekłamaną...