Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór zaskoczył mnie mniejszym niż zwykle u Vonneguta natężeniem gorzkiej ironii. Większość utworów odnosi się do końcowych dni wojny (nie tylko w Dreźnie) i dobrze, bo ciekawie jest czytać o różnych postawach, jakie ludzie przybierali wobec "wyzwolenia", w jakim stanie się wtedy znajdowali - tym bardziej, że autor jako jeniec w Niemczech sporo widział i wydaje się oczywiste, że część z opisanych przez niego postaci wzorowanych jest na ludziach, z którymi wspólnie walczył, jadł i pracował, a może nawet na tym, kim sam się stawał w podobnych okolicznościach.

Widzę tutaj więcej ciepła i nadziei, niż w powieściach, z którymi miałem styczność, więcej wyłapywania tych dobrych i ludzkich momentów spośród lat wojennego szaleństwa i bestialstwa.

Zastanawiam się czy to dobra książka na początek znajomości z Kurtem Vonnegutem. Na pewno można się zrazić pod wpływem słabszych fragmentów, które się tu trafiają - ja pod wpływem wrażeń z poprzednich dzieł kontynuwałem lekturę z zaufaniem.

Zbiór zaskoczył mnie mniejszym niż zwykle u Vonneguta natężeniem gorzkiej ironii. Większość utworów odnosi się do końcowych dni wojny (nie tylko w Dreźnie) i dobrze, bo ciekawie jest czytać o różnych postawach, jakie ludzie przybierali wobec "wyzwolenia", w jakim stanie się wtedy znajdowali - tym bardziej, że autor jako jeniec w Niemczech sporo widział i wydaje się...

Autor zastosował podział na dwie części (o charakterze chronologicznym), które z kolei dzielą się na krótkie, kilku-kilkunastostronnicowe rozdziały skupiające się na jednym zagadnieniu, np. budownictwo megalityczne czy rodzaje osadnictwa w różnych okresach dziejów. Książkę oceniam bardzo pozytywnie. Ładne wydanie, kolorowe ilustracje, przystępny język. Na 180 stronach (bez indeksu i bibliografii) zmieściła się bardzo duża ilość wiedzy, a krótkie omówienie bardziej kontrowersyjnych teorii innych autorów oraz bogata bibliografia zachęcają do dalszych, własnych poszukiwań. Podsumowując w dwóch słowach: merytorycznie i przystępnie. Polecam :)

Autor zastosował podział na dwie części (o charakterze chronologicznym), które z kolei dzielą się na krótkie, kilku-kilkunastostronnicowe rozdziały skupiające się na jednym zagadnieniu, np. budownictwo megalityczne czy rodzaje osadnictwa w różnych okresach dziejów. Książkę oceniam bardzo pozytywnie. Ładne wydanie, kolorowe ilustracje, przystępny język. Na 180 stronach (bez...

Jeśli oczekujecie kilkusetstronnicowego studium upadku brazylijskiej piłki, możecie się rozczarować. To nie krytyczna analiza wydarzeń badająca przyczyny i skutki, stawiająca odważne tezy i szokujące diagnozy, a raczej zbiór różnorodnych tematycznie esejów z elementami reportażu.

Książka podzielona jest na trzynaście rozdziałów (plus wstęp i epilog). Nie są ze sobą „sklejone”, bo autor w każdym z nich porusza różne tematy, od czasu do czasu odwołując się do wcześniej podanych informacji - dlatego polecam mimo wszystko czytać poszczególne segmenty po kolei. Przy czym takie zagadnienia jak przenikanie się sportu i polityki czy porównywanie dawnej świetności z dzisiejszą miernością to element przewijający się w każdej części.

Pan Rabij posiada imponującą wiedzę, ogromną pasję, a do tego lekkie pióro. To najmocniejsze punkty tego dzieła, również główne powody, dla których tytuł w ogóle został wydany. Czy fani piłki w Polsce domagali się książki o brazylijskiej niemocy? Nie słyszałem takich żądań. Za to na pewno jest wiele osób ciekawych opinii autora, niezależnie od stanu zdrowia tytułowego kanarka, a ja do tego grona dołączyłem. Komentator i dziennikarz to po prostu chodząca encyklopedia ze skłonnością do gawędziarstwa, której szkoda byłoby nie spożytkować.

Gadulstwo i wielka wiedza bywają jednak w takim projekcie bronią obosieczną. Kiedy pisze się o brazylijskiej piłce, nie można nie wspomnieć o kulturze tego kraju, jego historii i życiu zwykłych mieszkańców. Dlatego anegdot pozasportowych nie miałem autorowi za złe. Do momentu, w którym mało interesujące czytelnika wątki zaczęły brać górę nad sednem historii. Zdarzało się, że poboczne opisy nie były nawet punktem wyjścia do piłkarskich rozważań. Niektóre fragmenty przypominają wycinki z bloga podróżniczego, w którym autor nieskrępowanie wyraża opinię na wszelkie tematy, po czym bez żadnego łącznika wraca do piłki, jakby przypominając sobie o czym miał być ten materiał.

Jak wspomniałem wyżej, publikację traktuję jako zbiór esejów z elementami reportażu, które raczej nie były od początku pisane jako spójna całość. Jak to w zbiorach bywa, jedne elementy są lepsze, drugie gorsze. Moim zdaniem dwa rozdziały są tutaj zbędne („Tajemnica rzutów wolnych” i „Brasilazio”). To nie tak, że są złe, po prostu niewiele wnoszą do całej opowieści. Można by z nich oczywiście zrobić ze dwa, trzy akapity i wcisnąć je gdzieś jako ciekawostki, ale żeby od razu tworzyć osobne rozdziały?

Mimo kilku mankamentów, „Podcięte skrzydła kanarka” czytało mi się szybko i przyjemnie, a przy tym czuję, że dowiedziałem się sporo ciekawych rzeczy. Brazylijczycy to jedna z najwybitniejszych nacji w historii futbolu, a Bartłomiej Rabij to chyba najbardziej odpowiednia osoba w Polsce, żeby o niej opowiadać.

Jeśli oczekujecie kilkusetstronnicowego studium upadku brazylijskiej piłki, możecie się rozczarować. To nie krytyczna analiza wydarzeń badająca przyczyny i skutki, stawiająca odważne tezy i szokujące diagnozy, a raczej zbiór różnorodnych tematycznie esejów z elementami reportażu.

Książka podzielona jest na trzynaście rozdziałów (plus wstęp i epilog). Nie są ze sobą...