Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka do przeczytania w formie rozrywki. Zbiór felietonów szybko się czyta i można zrobić przerwy, więc nadaje się do pociągu, tramwaju czy na chwilę relaksu. Większość tekstów to populizmy, w których niewiele merytoryki i faktycznej wiedzy, więc nie należy brać ich dosłownie. Wyobraziłem sobie, że PZ opowiada mi te wszystkie rzeczy i dzięki temu miałem poczucie, że spędziłem z nim trochę czasu. Warto, jeśli ktoś lubił jego pracę. Wszyscy inni zmarnują czas

Książka do przeczytania w formie rozrywki. Zbiór felietonów szybko się czyta i można zrobić przerwy, więc nadaje się do pociągu, tramwaju czy na chwilę relaksu. Większość tekstów to populizmy, w których niewiele merytoryki i faktycznej wiedzy, więc nie należy brać ich dosłownie. Wyobraziłem sobie, że PZ opowiada mi te wszystkie rzeczy i dzięki temu miałem poczucie, że...

Komentator Canal+ na ponad czterystu stronach opisał ostatnie 20 lat klubu Sevilla FC.

Tłem książki jest 16 finałów, do których dotarła drużyna w latach 2006-2020, a opisy meczów przeplatają się z historiami o zawodnikach, kadrze zarządzającej i tle społeczno-kibicowskim.

Czujni kibice mogą wyłapać kilka błędów, takich jak przypisanie do Lecha Poznań Ivicy Križanaca (triumfatora Pucharu UEFA z Zenitem). Jak dobrze wiemy, Chorwat był zawodnikiem Groclinu Dyskobolii z Grodziska Wielkopolskiego.

Leszek świetnie opisał społeczeństwo sevillistas oraz ich rosnące oczekiwania wobec klubu. Kiedy Monchi objął funkcję dyrektora sportowego w 2000 r., klub był świeżo po spadku do drugiej ligi i miał dług wyższy niż roczne przychody. Kibice byli załamani, a celem był awans do Primera Division. Monchi podjął się trudnej misji.

„Piłkarze nie chcieli do nas przychodzić. Nie mieliśmy za bardzo gdzie trenować. Znajdowaliśmy jednak wyjście z każdej sytuacji – jak nie drzwiami, to oknem. Potrzeba stała się matką wynalazku: musiałem znajdować talenty, zanim inni je zauważą. Pod tym kątem budowałem strukturę. Nie było innej możliwości”

Szczegółowo zostało opisane funkcjonowanie klubu, transfery, sylwetki najważniejszych zawodników, oferty, z których mogli skorzystać zmieniając historię klubów. Mało kibiców zdaje sobie sprawę, że Dani Alves i Ivan Rakitić mogli zostać zawodnikami Realu Madryt, a nie FC Barcelony, czyli największego rywala “Królewskich”. Kto wie, jak potoczyłaby się historia obu klubów, gdyby te transfery doszły do skutku…

Książka jest wzbogacona o składy Sevilli z finałów, zdjęcia i rozmowę z Grzegorzem Krychowiakiem (piłkarzem Sevilli w sezonach 14/15 i 15/16).

“Finał w Warszawie oczywiście był szczególnym wydarzeniem dla Grzegorza Krychowiaka. Udzielił przed nim wywiadu „Piłce Nożnej”, w którym powiedział: „Nie stawiamy się w roli faworyta, to mogłoby być zgubne. Zresztą przeciwnik z Ukrainy przebył do finału równie długą drogę jak my, a w półfinale wyeliminował bardzo silne Napoli. Zespół Dnipro niczego w tegorocznej edycji Ligi Europy nie dostał za darmo, więc tym bardziej za darmo nam niczego nie odda. Trzeba nastawić się na 90 minut twardej walki, tego meczu nikt za nas nie wygra. Przed rokiem także Fiorentina proponowała mi angaż, ale nigdy nie miałem wątpliwości, którą ligę i który klub powinienem wygrać”.

Myślę, że opisy problemów, z którymi spotykał się Monchi i jego zasady powinny być obowiązkową lekturą wśród osób zarządzających polskimi klubami. Monchi ukrywał problemy pozaboiskowe swoich zawodników, żeby nie obniżały one cen transferowych. Zawodnicy byli dla niego akcjami, które trzeba kupować, kiedy są niedoszacowane, a sprzedawać, kiedy osiągnęły maksymalną wartość.

Uzasadnienie: Każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Zapalony kibic pozna otoczenie klubu i zrozumie, czym dla mieszkańców Andaluzji jest SFC, pracownik klubu zajrzy do gabinetów i dowie się, jak rozwiązywać problemy, zawodnicy zobaczą, jak wygląda gra dla takiego klubu, a fani ligi hiszpańskiej dowiedzą się, jak wyglądało tło ich świetnych wyników. Książka z kilkoma błędami, ale napisana bardzo dobrze. Czyta się ją szybko, nie nudzi. Moja wiedza o hiszpańskiej piłce jest teraz dużo większa. Autor obiektywnie ocenia głównego bohatera Monchiego, zauważa zarówno sukcesy, jak i porażki.

Dobra robota.

Komentator Canal+ na ponad czterystu stronach opisał ostatnie 20 lat klubu Sevilla FC.

Tłem książki jest 16 finałów, do których dotarła drużyna w latach 2006-2020, a opisy meczów przeplatają się z historiami o zawodnikach, kadrze zarządzającej i tle społeczno-kibicowskim.

Czujni kibice mogą wyłapać kilka błędów, takich jak przypisanie do Lecha Poznań Ivicy Križanaca...

„Arsene? Jaki Arsene?” – takim tytułem przywitała go angielska gazeta „Evening Standard”, gdy zapadła decyzja o powierzeniu mu zespołu Arsenalu. Pozostałe nieprzyjemności, których doświadczył przy okazji zatrudnienia w Londynie opisuje ze szczegółami w swojej książce, która na polskim rynku ukazała się dzięki wydawnictwu Znak Horyzont.

Jednak czy David Dein, wówczas wiceprezes zarządu klubu, powierzył mu jedynie trenowanie pierwszego zespołu londyńczyków? Po lekturze autobiografii Wengera wiem, że zdecydowanie nie. Wenger ze swoim perfekcjonizmem i umiłowaniem pracy organicznej chciał decydować o wszystkim, co dotyczyło klubu. Dbał o dietę zawodników, wzmacniał sztab szkoleniowy specjalistami z różnych dziedzin, szukał dogodnej lokalizacji dla centrum treningowego, a następnie dbał o jego budowę. Jego motywacją nie było rozbudowane ego, ale poczucie odpowiedzialności za klub. Dla Wengera klub nie jest zwykłym zakładem pracy, w którym wykonuje się tylko powierzone zadania i wraca do domu.

Każdy klub, w którym był zatrudniony stawał się jego pasją. Nawet kosztem rodziny.

Osoby, które poszukują kontrowersji, świetnych anegdot i zajrzenia za kulisy wielkiego futbolu poczują się trochę rozczarowane. Wenger dzieli się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami, ale robi to pobieżnie. Nie odkrywa szerzej nieznanych faktów. Czytamy o historiach, które znamy, tym razem z perspektywy głównego bohatera.

W rozdziale dotyczących epizodu Francuza w japońskim Nagoya Grampus, autor nie wspomina o Tomaszu Frankowskim, który był jego podopiecznym. O polskich bramkarzach, z którymi współpracował w Londynie, a więc o Łukaszu Fabiańskim i Wojciechu Szczęsnym, przeczytamy raptem kilka zdań. Kibic reprezentacji Polski może poczuć zawód, tym większy, że o takich graczach jak Andriej Arszawin czy Alex Song przeczytamy trochę więcej.

Wenger celnie zauważa, że jego wizjonerskie pomysły sprzed wielu lat, dzisiaj są czymś oczywistym. Można zaryzykować stwierdzenie, że wyprzedził swoje czasy. Układanie specjalnych diet oraz udział w zajęciach z jogi dla zawodników pokroju Paula Mersona było czymś śmiesznym.

W książce niestety brakuje odpowiedzi na pytania, które dręczą fanów Arsenalu. Wenger nie rozlicza się z przeszłością, nie wykorzystuje publikacji do wytłumaczenia się ze swoich decyzji sprzed lat.

W połowie XX wieku, po dziesiątkach lat uznano, że arsen bardziej szkodzi, niż pomaga i wycofano zawierające go preparaty z aptek. Arsène Wenger nie szkodził Arsenalowi, ale w jego działaniach brakowało pierwiastka szaleństwa. Z klubu odszedł jako przegrany, po 14 latach od ostatniego mistrzostwa Anglii.

Jakby z upływem lat zapomniał, że piłka nożna jest przede wszystkim rozrywką.

„Arsene? Jaki Arsene?” – takim tytułem przywitała go angielska gazeta „Evening Standard”, gdy zapadła decyzja o powierzeniu mu zespołu Arsenalu. Pozostałe nieprzyjemności, których doświadczył przy okazji zatrudnienia w Londynie opisuje ze szczegółami w swojej książce, która na polskim rynku ukazała się dzięki wydawnictwu Znak Horyzont.

Jednak czy David Dein, wówczas...