Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Merytorycznie książka jest bardzo w porządku. Rzeczowo i chronologicznie równolegle przedstawia pewny procesy i pokazuje je z nie emocjonalnej i nie buńczucznej strony, bez "patriotycznej pompy", na jaką można czasami natknąć się, czytając gimnastykowanie się niektórych historyków przy ich próbach usprawiedliwiania fikołków polskiej polityki.

Natomiast jej wadą jest to, że Mażewski ma swoje specyficzne pióro. Na początku wydaje się niewinne, ale potem można zauważyć, że pewne zwroty często powtarzają się. Czytelnikowi regularnie włącza się niekontrolowane "You've said that already!". Ma się wrażenie, że autor nie pisał ciurkiem, ale robił sobie istotne przerwy pomiędzy rozdziałami. Tym samym, gdyby odchudzić książkę ze zdublowanego krasomówstwa, odjęłoby to jej niemało stron, a nic nie stracilibyśmy na wartości. Widać, że w "Polska jako junior partner?" z 2022 Mażewski chyba nauczył się na błędach, bo w tejże takie przygody nie występują.

Natomiast to jedna wada przy wielu zaletach. Pozycję bardzo polecam dla zainteresowanych jakąś tam głębszą myślą polityczną niż czy waloryzować 500+ albo ile religii w szkole.

Merytorycznie książka jest bardzo w porządku. Rzeczowo i chronologicznie równolegle przedstawia pewny procesy i pokazuje je z nie emocjonalnej i nie buńczucznej strony, bez "patriotycznej pompy", na jaką można czasami natknąć się, czytając gimnastykowanie się niektórych historyków przy ich próbach usprawiedliwiania fikołków polskiej polityki.

Natomiast jej wadą jest to, że...

Bardzo dobry wstęp Sławomira Cenckiewicza. Kulturalnie, konkretnie i bezbłędnie punktuje ślepych krytyków Władysława Studnickiego. A sama właściwa treść książki godna rzucenia okiem jako ostatnie dzieło tego wyjątkowego polskiego polityka.

Bardzo dobry wstęp Sławomira Cenckiewicza. Kulturalnie, konkretnie i bezbłędnie punktuje ślepych krytyków Władysława Studnickiego. A sama właściwa treść książki godna rzucenia okiem jako ostatnie dzieło tego wyjątkowego polskiego polityka.

Bardzo dobra. Pani Profesor jako jedna z nielicznych spędziła taki szmat czasu w rosyjskich archiwach i użerała się z tamtejszymi pracownikami, z którymi współpraca w sprawie dostępu do archiwum była oporna.

Rewolucyjne spojrzenie na treść poznanych dzięki temu dokumentów.

Bardzo dobra. Pani Profesor jako jedna z nielicznych spędziła taki szmat czasu w rosyjskich archiwach i użerała się z tamtejszymi pracownikami, z którymi współpraca w sprawie dostępu do archiwum była oporna.

Rewolucyjne spojrzenie na treść poznanych dzięki temu dokumentów.