Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Problematyka recenzowanej publikacji dotyczy działalności Wojewódzkiego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Poznaniu co zostało jasno zasygnalizowane w tytule. Ramy chronologiczne analizowanego okresu działalności Urzędu przypadają na okres od jego powstania do okresu odwilży październikowej, jak również krótko po niej. Zakres analizy autor ograniczył do publikacji nieperiodycznych oraz czasopism naukowych. Podział tematyczny publikacji, zastosowany przez autora przy omawianiu recenzji cenzorskich jest czytelny i klarowny, obejmuje trzy bloki: książki naukowe i fachowe, religijne, literatura piękna. Z podziału tego wynika zasadnicza struktura publikacji. Powyższe omówienia poprzedzone zostały rzetelnym szkicem organizacji i zasad funkcjonowania Urzędu, oraz sytuacji na rynku książki w pierwszych latach powojennych. Informacje jakie zostały zawarte w pierwszych rozdziałach dobrze spełniają swoją funkcję, wprowadzając nawet niezorientowanego czytelnika w tematykę cenzury prewencyjnej we wczesnym PRL, oraz podłoża na jakim realizowała ona swoje zadania. Całość zamknięta została spójnymi wnioskami, wynikającymi z dokonanej analizy, oraz aneksem zawierającym materiały źródłowe w postaci najważniejszych dla funkcjonowania poznańskiego WUKPPiW dokumentów.
Język pracy jest bardzo przystępny, co wpływa na osiągalność pracy dla szerokiego grona odbiorców, nie tylko specjalistów z omawianej dziedziny. Dodatkowy walor stanowi duża ilość bezpośrednio cytowanych dokumentów, wprowadzających czytelnika w klimat badanych czasów i realiów, a także pozwalających “poznać” piszących je pracowników Urzędu. Przez pryzmat tych tekstów czytelnik może w pewnym stopniu zgłębić ich charakter, motywy jakimi się kierowali, jak również ich system wartości. W publikacji znalazły się pojedyncze błędy stylistyczne i językowe, które jednak nie zacierają bardzo dobrego wrażenia wywoływanego przez styl i język stosowany przez autora.
Jedynym mankamentem jaki można dostrzec po lekturze recenzowanej pozycji, jest podrozdział “Mentalność cenzorska”, kończący pracę. W mojej opinii temat ten zasługuje na dłuższe i bardziej szczegółowe omówienie, poparte stosownymi wyjątkami z dokumentów WUKPPiW. Dopiero szersze zarysowanie kwestii jakie porusza ten podrozdział byłoby w pełni zadowalającą konkluzją, wyczerpującą analizę pracy Urzędu.
Książka Piotra Nowaka jest bardzo dobrym opracowaniem, przystępnie i ciekawie opisującym pracę cenzury prewencyjnej wobec wydawnictw książkowych. Pozostawia jednak pewne aspekty do bardziej dogłębnej analizy w przyszłości. Jako specjalny walor uznaję stwarzaną przez nią możliwość poznania realiów panujących w opisywanych czasach na polu rozwoju myśli naukowej, oraz stosunku ówczesnych władz do stosowanych metod naukowych.

Problematyka recenzowanej publikacji dotyczy działalności Wojewódzkiego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Poznaniu co zostało jasno zasygnalizowane w tytule. Ramy chronologiczne analizowanego okresu działalności Urzędu przypadają na okres od jego powstania do okresu odwilży październikowej, jak również krótko po niej. Zakres analizy autor ograniczył do...

Książka jest niesamowita, cytaty autora wciąż rozbrzmiewają mi w głowie, książka jest wręcz usiana "mocnymi" zdaniami.

Jestem świadomy, że historia opowiedziana przez Suworowa może być zmyślną inspiracją dla zachodnich czytelników i opinii publicznej, jednak nie wyobrażam sobie historii szpiegowskiej bardziej ŻYWEJ i "PRAWDZIWEJ". Arcydzieło w swoim gatunku!

Książka jest niesamowita, cytaty autora wciąż rozbrzmiewają mi w głowie, książka jest wręcz usiana "mocnymi" zdaniami.

Jestem świadomy, że historia opowiedziana przez Suworowa może być zmyślną inspiracją dla zachodnich czytelników i opinii publicznej, jednak nie wyobrażam sobie historii szpiegowskiej bardziej ŻYWEJ i "PRAWDZIWEJ". Arcydzieło w swoim...

Jedynym plusem książki jest dla mnie to że całkiem dobrze (nawet bardzo dobrze!) się ją czytało. Fabuła wciągała i pozwalała pozostać w środku akcji aż do końca mimo że czytałem nieraz w warunkach niesprzyjających koncentracji. Trudno mi jednak określić dlaczego dobrze się czytało - sama historia bardzo przeciętna, wykreowany świat mało atrakcyjny, pomysł z półżyciem fabularnie kiepski, postacie po za Pat Conley słabo zarysowane albo nieciekawe, wręcz odpychające (Vogelsang, Runciter, Joe Chip).

Bardzo dziwne bo znam pare książek które były genialne, mimo że czytanie ich to była droga przez mękę - Duina np.. Ta książka jest jej dokładnym przeciwieńśtwem.

Jedynym plusem książki jest dla mnie to że całkiem dobrze (nawet bardzo dobrze!) się ją czytało. Fabuła wciągała i pozwalała pozostać w środku akcji aż do końca mimo że czytałem nieraz w warunkach niesprzyjających koncentracji. Trudno mi jednak określić dlaczego dobrze się czytało - sama historia bardzo przeciętna, wykreowany świat mało atrakcyjny, pomysł z półżyciem...