Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspaniała opowieść o miłości i rodzącym sie uczuciu na kanwie tragicznych losów Sarajewa i jej mieszkańców podczas wojny domowej w latach 1992-95. Bez zbędnego patosu, górnolotnych uniesień i subiektywnych ocen czy tez stronniczego opisu stron konfliktu; szukania winnych, licytacji krzywd i wzajemnych oskarżeń. Tylko osoba pełna empatii i sympatii dla innych, wiary, nadziei i miłości mogła tak pięknie opisać mroczne i bolesn historie swoich przyjaciół i znajomych z czasie studenckiej przygody w innym, obcym kraju...
Profesjonalne i wręcz esencjonalne przedstawienie historycznych i politycznych przyczyn konfliktu zbrojnego w byłej Jugoslawii, co nie jest łatwe nawet dla znawcy tej problematyki. I inne dygresje historyczno-socjologiczne sięgające odległych czasów - przy opisie ciekawych zabytków i wydarzeń, dających czytelnikowi minimum wiedzy niezbędnej do zrozumienia opisywanych faktów i wydarzeń...
A dla mnie osobiście okazja do podróży w czasie i przestrzeni, swoiste Deja vu. Do czasów pierwszej misji pokojowej ONZ, kiedy to wraz z grupa polskich policjantów poraz pierwszy stanąłem na bosniackiej ziemi. Właśnie w Sarajewie i najbliższej okolicy; Vogosca, Ilidza, Rajlovac, gdzie zdobywaliśmy nowe doświadczenia, jakże idmienne i niebezpieczne od tych w kraju rodzinnym. Zetknięcie z inna kultura, ludźmi, językiem i nowymi smakami, policjantami i żołnierzami z całego świata- to najlepsza co dostaliśmy wzamian za za niebezpieczna i ofiarna służbę. I za to wielki ukłon dla pani Joanny, za przywołanie dawnych wspomnień, nie tylko tych dobrych...
Jeszcze raz składam serdeczne podziękowanie pani Joannie za podzielenie sie z nami swoimi osobistymi wspomnieniami. Nie jest to łatwe i spotykane na porządku dziennym w życiu obecnym...
Zapraszam zatem do lektury wszystkich niezdecydowanych. Nie będziecie zawiedzenia...
Pozdrawiam wszystkich, autorkę szczególnie !

Wspaniała opowieść o miłości i rodzącym sie uczuciu na kanwie tragicznych losów Sarajewa i jej mieszkańców podczas wojny domowej w latach 1992-95. Bez zbędnego patosu, górnolotnych uniesień i subiektywnych ocen czy tez stronniczego opisu stron konfliktu; szukania winnych, licytacji krzywd i wzajemnych oskarżeń. Tylko osoba pełna empatii i sympatii dla innych, wiary, nadziei...