Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie skończyłam. I nie wiem, czy zdołałam sklecić jakieś sensownie brzmiące zdania.
Przed lekturą czytałam trochę opinii o "Oddam ci słońce" i byłam tego bardzo ciekawa, bo wszystkie były aż nadto pochlebne. Nie myślałam, że jakoś szczególnie do mnie trafi, tym bardziej, że opis mnie nie zachęcił. A jak się skończyło? Musiałam zmieniać swoje plany, bo po prostu nie dałabym rady wyjść z domu i nie skończyć tej książki. Poważnie. Całym sercem pokochałam Noaha, Jude, Briana, Guillermo, Oscara, jak również rodziców głównych bohaterów. Niepowtarzalna historia każdej postaci, przeplatające się ze sobą - zapierały mi dech w piersiach. Łzy smutku mieszały się ze łzami wzruszenia, otóż ta książka jest tak strasznie (nie można tu przeklinać, co nie?) wzruszająca, piękna. Głównie relacje w rodzinie Sweetwine - każdego z każdym, nieważne, czy chodzi o brak zrozumienia w relacji Noah-ojciec, obezwładniającą zazdrość zarówno ze strony Jude, jak i Noaha czy ciągłe kłotnie Jude z mamą. Każdy ma swoje tajemnice, które niszczą go od środka. Przeżywałam smutki i radości razem z nimi i nie chcę mi się wierzyć, że skończyłam to tak szybko. Bez dwóch zdań przeczytam wszystkie książki tej autorki.
Oceniam książkę na 10, co dla mnie samej jest zaskoczeniem. Ze wszystkich książek, jakie czytałam, na 10 gwiazdek dostały ode mnie tylko "Duma i uprzedzenie", "Władca Pierścieni", "Gra o tron" (ogółem cała seria) i "Harry Potter", ale teraz widzę że co do tego ostatniego to jednak nieco zawyżyłam. I tak jak nie kupuję książek, tę chcę mieć. Po prostu muszę.
I powtórzę to jeszcze raz, póki jestem pod wpływem emocji. Niesamowite. Naprawdę niesamowite.

Właśnie skończyłam. I nie wiem, czy zdołałam sklecić jakieś sensownie brzmiące zdania.
Przed lekturą czytałam trochę opinii o "Oddam ci słońce" i byłam tego bardzo ciekawa, bo wszystkie były aż nadto pochlebne. Nie myślałam, że jakoś szczególnie do mnie trafi, tym bardziej, że opis mnie nie zachęcił. A jak się skończyło? Musiałam zmieniać swoje plany, bo po prostu nie...

"Notatki samobójcy" w formie dziennika piętnastoletniego Jeffa, który opisuje 45 dni swojego pobytu na oddziale dziecięcym w szpitalu psychiatrycznym po nieudanej próbie samobójczej, to książka lekka i wbrew pozorom przyjemna. Mimo że porusza kwestie trudne, autorowi udało się zawrzeć w niej wiele zabawnych dialogów, pełnych ironii i sarkazmu. To nieco łagodzi atmosferę pomiędzy jednym a drugim przykrym wydarzeniem lub częściej wspomnieniem. Nie znajdziemy tu jednak niczego bardzo odkrywczego - są problemy z samoakceptacją, przyjaźnie, końce przyjaźni, nieodwzajemniona miłość, odkrywanie własnej seksualności. Nie doświadczymy też nowatorskich rozwiązań ani czegoś, czego nie widzieliśmy wcześniej w innych książkach z samobójstwem w tle, których przecież nie brakuje.
Bardzo oczekiwałam na porządny portret psychiczny bohatera, żebyśmy mogli zrozumieć go u podstaw rozumowania, wczuć się w jego sytuację i wyobrazić sobie, co przeżywał, jednak tu tego nie ma. Jeff jest dla mnie postacią płytką. Nie potrafię się z nim zżyć, co sprawia, że ta książka nie trafia do mnie tak, jak mogłaby, gdybyśmy dostali przemyślenia w bardziej rozbudowanej formie.
Nie da się ukryć, że "Notatki samobójcy" to książka o młodzieży i dla młodzieży. Nieco starszym czytelnikom może przypaść do gustu, ale nie gwarantuję, że będziecie o niej pamiętać dłużej niż dwa tygodnie.

"Notatki samobójcy" w formie dziennika piętnastoletniego Jeffa, który opisuje 45 dni swojego pobytu na oddziale dziecięcym w szpitalu psychiatrycznym po nieudanej próbie samobójczej, to książka lekka i wbrew pozorom przyjemna. Mimo że porusza kwestie trudne, autorowi udało się zawrzeć w niej wiele zabawnych dialogów, pełnych ironii i sarkazmu. To nieco łagodzi atmosferę...

"Dziewięć żyć Chloe King" to książka, która aż krzyczy, że jest młodzieżowa. Nie wiem właściwie, dlaczego się za nią zabrałam, może po prostu liczyłam, że będzie bardziej poświęcona mitologii? W każdym razie zawiodłam się.

Pierwszym minusem jest niewątpliwie główna bohaterka. Wydaję mi się, że autorka zmiksowała wszystkie stereotypy o amerykańskich licealistkach, a temu co wyszło, nadała imię Chloe. Reszta postaci też wydaję mi się niejaka, i mam tu na myśli głównie jej chłopaków, każdy oczywiście przystojny, popularny i nie widzi świata poza nią. Pozostaje mieć nadzieję, że w kolejnych książkach będziemy mogli lepiej ich poznać i może nawet polubić. Większość wątków można było przewidzieć, naprawdę według mnie nic wartego uwagi. Ani bohaterowie, ani akcja, ani tym bardziej fabuła.

Może inaczej bym na to spojrzała, gdybym była fanką literatury typowo młodzieżowej, gdzie głównym wątkiem są problemy miłosne bohaterki (bo nie ukrywajmy, że cała "kotowatość" Chloe jest tylko tłem dla jej przygód z kolejnymi chłopcami).

Po kolejne książki sięgnę, ale to raczej przez niechęć do porzucania niedokończonych serii, a książce muszę przyznać, że napisana jest lekkim językiem i szybka do czytania.

Mogę polecić gimnazjalistkom, ale skłaniałabym się bardziej ku szkole podstawowej.

"Dziewięć żyć Chloe King" to książka, która aż krzyczy, że jest młodzieżowa. Nie wiem właściwie, dlaczego się za nią zabrałam, może po prostu liczyłam, że będzie bardziej poświęcona mitologii? W każdym razie zawiodłam się.

Pierwszym minusem jest niewątpliwie główna bohaterka. Wydaję mi się, że autorka zmiksowała wszystkie stereotypy o amerykańskich licealistkach, a temu...