Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wszystko to, co wyjątkowe" to moja pierwsza styczność z Matthew Quick'iem. Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, ale jednocześnie mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony - genialna narracja, cudowni bohaterowie, przystępny język i wciągająca fabuła. Z drugiej - bardzo irytowało mnie podobieństwo stylu pisania autora do stylu Johna Greena. Przez to mam wrażenie, że Matthew Quick skopiował i rozszerzył wątek z "Gwiazd naszych wina". Nie jest to zbyt twórcze i oryginalne, jak mógłby sugerować tytuł.
Mimo tego, uważam tę powieść za dobrą, skłaniającą do przemyśleń i godną polecenia. Lektura dostarczyła mi dużo radości, ale też niejako zmusiła do refleksji nad własnym życiem. W dodatku książka ta jest źródłem cudownych, a zarazem bardzo życiowych i inspirujących cytatów. Zachęcam wszystkich do przeczytania.

"Wszystko to, co wyjątkowe" to moja pierwsza styczność z Matthew Quick'iem. Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, ale jednocześnie mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony - genialna narracja, cudowni bohaterowie, przystępny język i wciągająca fabuła. Z drugiej - bardzo irytowało mnie podobieństwo stylu pisania autora do stylu Johna Greena. Przez to mam wrażenie, że...

Po przeczytaniu pierwszej części i wysłuchaniu wielu złych opinii, byłam bardzo sceptycznie nastawiona do tej książki. Może właśnie dlatego, mniej więcej do połowy książki, byłam miło zaskoczona, że nie jest AŻ TAK źle. Obserwowanie zmiany Hardina i prób stworzenia zdrowej relacji przez obu bohaterów nie było może fascynujące, ale na pewno przyjemne. Niestety, później autorka wróciła do do schematu z pierwszej części: kłótnia-przeprosiny-seks. Czytanie tego było naprawdę męczące, a najgorsze okazało się ostatnie 200 stron.
To, co denerwuje w tej książce, to na pewno proste, niemalże infantylne słownictwo, liczne powtórzenia w przemyśleniach Tessy oraz niekończący się cykl kłótni i powrotów głównych bohaterów. Dobrym posunięciem było wprowadzenie przez autorkę naprzemiennej narracji. Osobiście bardziej podobały mi się rozdziały pisane z perspektywy Hardina - dodają one dynamiki i humoru. Zamierzam sięgnąć po kolejne części serii, ale tylko z ciekawości o losy bohaterów. Niestety, nie jest to książka, która zaangażuje emocjonalnie czy zapadnie w pamięć czytelnika - sprawdzi się raczej jako niezobowiązująca, niewymagająca lektura.

Po przeczytaniu pierwszej części i wysłuchaniu wielu złych opinii, byłam bardzo sceptycznie nastawiona do tej książki. Może właśnie dlatego, mniej więcej do połowy książki, byłam miło zaskoczona, że nie jest AŻ TAK źle. Obserwowanie zmiany Hardina i prób stworzenia zdrowej relacji przez obu bohaterów nie było może fascynujące, ale na pewno przyjemne. Niestety, później...