Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak wysoka ocena jest prawdopodobnie wynikiem tego, że po zapoznaniu się ze spoilerami z przedpremierowych pokazów sztuki przygotowywałam się na katastrofę na skalę wybuchu wulkanu Tambora. Jednak z niemałym zaskoczeniem stwierdziłam, że książka zaciekawiła mnie i czytało mi się ją bardzo szybko i przyjemnie.

Niestety dużym minusem jest absurdalna, pełna nieścisłości fabuła rodem z bardzo słabego fanfiction oraz rozczarowywujące przedstawienie niektórych, znanych nam postaci. Minerva McGonagall niczym nie przypomina charyzmatycznej i stanowczej profesorki, a Ron Weasley pełni tutaj rolę bezużytecznego, upośledzonego klauna.

Nie nazwałabym tego ósmą częścią Harry'ego Pottera, ale zabawnym dodatkiem do całej historii, do którego powinno się podejść z przymrużeniem oka.

Tak wysoka ocena jest prawdopodobnie wynikiem tego, że po zapoznaniu się ze spoilerami z przedpremierowych pokazów sztuki przygotowywałam się na katastrofę na skalę wybuchu wulkanu Tambora. Jednak z niemałym zaskoczeniem stwierdziłam, że książka zaciekawiła mnie i czytało mi się ją bardzo szybko i przyjemnie.

Niestety dużym minusem jest absurdalna, pełna nieścisłości...

Nie spodziewałam się cudów i właśnie to otrzymałam.
Mam wrażenie, że autorka nie do końca wiedziała co robi porywając się na pisanie z perspektywy nastoletniego chłopaka, ponieważ ewidentnie nie ma do tego talentu. Stale musiałam przypominać sobie, że narratorem historii jest osobnik płci męskiej, gdyż momentami nie było to takie oczywiste. Ponadto Beau nie tylko nie jest lepszą wersją Belli, jest jeszcze bardziej pozbawiony osobowości niż ona. Właściwie nie ma żadnych zainteresowań, a przydałoby się cokolwiek, sport, gry komputerowe, muzyka, filmy, nawet zbieranie etykiet z pudełek z zapałkami, aby uczynić tą postać odrobinę ciekawszą. Zajmuje się głównie narzekaniem na deszcz, nowych znajomych, którzy (o zgrozo!) chcą z nim rozmawiać oraz na własną niezdarność. Naprawdę. 50% jego wewnętrznych przemyśleń oscyluje wokół przypominania czytelnikom o tym jak bardzo jego ruchy są nieskoordynowane. Drugie 50% to Edythe.
Zakończenie? Zanim sięgnęłam po “Życie i śmierć” przeczytałam parę recenzji, które mówiły o “świetnym zakończeniu, które uniemożliwia kontynuację historii jak w przypadku Belli i Edwarda”. Hmm, owszem, uniemożliwia, ponieważ autorka musiałaby się wykazać inwencją twórczą, a nie przepisaniem własnej książki praktycznie słowo w słowo.

Pozostaje pytanie: skoro “50 twarzy Greya” zaczęło się jako fanfiction do “Zmierzchu”, to czy teraz również możemy oczekiwać tej historii z odwróconymi płciami?

Nie spodziewałam się cudów i właśnie to otrzymałam.
Mam wrażenie, że autorka nie do końca wiedziała co robi porywając się na pisanie z perspektywy nastoletniego chłopaka, ponieważ ewidentnie nie ma do tego talentu. Stale musiałam przypominać sobie, że narratorem historii jest osobnik płci męskiej, gdyż momentami nie było to takie oczywiste. Ponadto Beau nie tylko nie jest...

W przeważającej części, wydaje się, że ludzie albo namiętnie kochają tę książkę lub szczerze jej nienawidzą. Osobiście stawiam się między dwiema wyżej wspomnianymi grupami i z uśmiechem oglądam toczącą się miedzy nimi wojnę.
“Zmierzch” z pewnością nie należy do światowej klasy literatury, jest to czytadło na jeden wieczór, do którego w późniejszym życiu już się nie wraca. Niestety skłamałabym, gdybym powiedziała, że książka mnie nie wciągnęła. Obecnie aż wstyd się do tego przyznać, jednak wcale mnie to nie dziwi, biorąc pod uwagę moje zamiłowanie do wszystkiego, co jest związane z tematyką fantasy oraz fakt, że czytałam powieść w gimnazjum. Z tego powodu na przestrzeni lat moja opinia fluktuowała między 5/5 gwiazdek, a stwierdzeniem “Dlaczego nie można dawać ocen poniżej zera?”.
Główna bohaterka ma równie ciekawą osobowość co znaleziony pod płotem kawałek drewna, a jednak już na początku przyciąga uwagę trzech chłopaków. Jej zapach jej niezmiernie kuszący dla połowy wampirów w Stanach. I oczywiście nie zapominajmy, że jest jedyną osobą na świecie, która potrafi oprzeć się mocom Cudownego Edwarda. Ktoś zamawiał Mary Sue?
Sam Edward Cullen, istny książę w lśniącej zbroi (oj, przepraszam, to nie zbroja tylko skóra wampira mieniąca się w słońcu niczym kryształ Swarovskiego) nie mógłby być bardziej nudny, gdyby próbował. Rozpływanie się nad jego rzekomą urodą i inteligencją irytowało mnie.
Czy warto ją przeczytać? Tak, jeśli jesteś nastolatką i akurat nie masz na podorędziu lepszych książek lub po prostu, by wyrobić sobie własną opinię.

W przeważającej części, wydaje się, że ludzie albo namiętnie kochają tę książkę lub szczerze jej nienawidzą. Osobiście stawiam się między dwiema wyżej wspomnianymi grupami i z uśmiechem oglądam toczącą się miedzy nimi wojnę.
“Zmierzch” z pewnością nie należy do światowej klasy literatury, jest to czytadło na jeden wieczór, do którego w późniejszym życiu już się nie wraca....