Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fragment recenzji z mojego bloga:

"Przeczytałem parę opinii na temat książki i zazwyczaj czytelnicy czy recenzenci pisali, że wątek Tengo jest nudnawy. Dla mnie jednak właśnie wątek mężczyzny jest o wiele ciekawiej zrobiony – niespiesznie, z czasem na budowanie relacji z przedziwną dziewczyną Fukaeri, z miarę ciekawymi dialogami. Za to wątek Aomame totalnie sypie się gdzieś w połowie książki, gdy zaczyna się wejście w główny wątek. Trudno bez spojlerów pisać, na czym to polega. Najprościej powiedzieć, że reakcja głównej bohaterki do jej aktualnego położenia jest kompletnie irracjonalna i bezsensowna. Wynika to przede wszystkim z przeświadczenia bohaterki o własnej doskonałości i nieomylności.

I tutaj dochodzimy do głównego (choć nie jedynego) słabego punktu książki. Murakami tworzy bohaterów doskonałych. Oboje (z naciskiem na Aomame) są mistrzami w swoim fachu, są nieomylni i a ich przeczucia (wymawiane, lub przytaczane z przesadnym patosem) są zawsze trafne. Zdarzyło mi się często wybuchnąć śmiechem przy już kompletnie głupich, ociekającym nonsensem przeczuciach. By przybliżyć trochę o co mi chodzi, wyobraźcie sobie, że zauważam uderzającego ptaka w okno i z przesadną gestykulacją i trudnym słownictwem oświadczam wszystkim, że światu grozi zagłada, ponieważ, to, że ptak uderzył w okno jest nienormalne i musi to coś oznaczać… i oczywiście proroctwo się spełnia! Ten problem dotyczy jednak głównie Aomame – rozdziały z Tengo zazwyczaj czyta się naprawdę fajnie."

http://niekulturalnie.blogspot.com/2012/06/1q84-tom-pierwszy.html
Moja recenzja do przeczytania na blogu.

Fragment recenzji z mojego bloga:



"Przeczytałem parę opinii na temat książki i zazwyczaj czytelnicy czy recenzenci pisali, że wątek Tengo jest nudnawy. Dla mnie jednak właśnie wątek mężczyzny jest o wiele ciekawiej zrobiony – niespiesznie, z czasem na budowanie relacji z przedziwną dziewczyną Fukaeri, z miarę ciekawymi dialogami. Za to wątek Aomame totalnie sypie się...