Nic nie działa tak niszcząco jak poczucie winy. Wyżera od środka. 25-letnia Grace Matthews wie o tym najlepiej, gdyż od lat zmaga się z ogromnymi wyrzutami sumienia. Co takiego zrobiła? I czy rzeczywiście jej poczucie winy jest uzasadnione? Czy faktycznie jest odpowiedzialna za zniknięcie i śmierć najlepszej przyjaciółki, jak uważa matka zmarłej? Chcąc odzyskać spokój ducha i wyjaśnić tajemnicę Charlie, Grace postanawia spełnić jej największe marzenie – odnaleźć nieznanego nikomu ojca przyjaciółki. Grzebiąc i drążąc, poznaje w końcu jej przyrodnią siostrę i czyni z niej stały element swojego życia. Jednak pojawienie się Anny zapoczątkowuje serię zdarzeń, z którymi zarówno Grace, jak i jej chłopak Dan, nie będą w stanie sobie poradzić.

Historia opowiedziana w „Siostrze” jest doskonałym przykładem do czego może doprowadzić ucieczka od rzeczywistości i życie przeszłością, a także jak łatwo jest obarczyć kogoś winą, widząc tylko to, co chce się widzieć.

Autorka w sprawny sposób posługuje się retrospekcją. Podział powieści na „wtedy” i „teraz” pozwala spojrzeć na opisane wydarzenia z różnej perspektywy i lepiej poznać bohaterów. Nie żeby byli jakoś specjalnie interesujący, ale właśnie to mi się u Jensen spodobało, że potrafiła napisać książkę o zwykłych, szarych ludziach we wciągający sposób. Choć na początku miałam mieszane uczucia, gdyż Grace, z tą jej nadwagą, depresją i tendencją do zbyt częstego zaglądania do kieliszka, trochę za bardzo przypominała mi Rachel z „Dziewczyny z pociągu” Pauli Hawkins, a na pastisz nie miałam specjalnie ochoty. Jednak po około stu stronach moje obawy całkowicie się rozwiały i nie mogłam oderwać się od książki, a jeśli już musiałam, to stale próbowałam rozgryźć o co tam tak naprawdę chodzi. Fabuła „Siostry” jest bowiem dość pogmatwana. Jensen od początku do końca stara się zwodzić czytelnika i stale podrzuca mu fałszywe tropy. Wprawnie wprowadza nowe postacie, a niespodziewane zwroty akcji i skoki w czasie jeszcze potęgują atmosferę niepewności i utrzymują w lekkim napięciu. Muszę przyznać, że jak na swoją pierwszą powieść, autorka poradziła sobie zaskakująco dobrze, choć powinna jeszcze trochę popracować nad kreowaniem odpowiedniej atmosfery, bo tego ewidentnie brakuje jak na pozycję sklasyfikowaną jako thriller psychologiczny.

„Siostra” to bardzo dobry i obiecujący debiut. I choć nie trzyma w wielkim napięciu jak pełnowartościowy thriller, to z pewnością warto poświęcić jej uwagę. Mnie osobiście spodobała się na tyle, że w przyszłości chętnie sięgnę po kolejne pozycje tej autorki. Mam tylko nadzieję, że Louise Jensen nie spocznie na laurach i jej następne książki będą równie dobre albo nawet lepsze.

Natalia Neisser