Do Deckera i spółki dołączamy jakiś tydzień po wydarzeniach opisanych w poprzedniej części. Grupa śledczych dowodzona przez agenta FBI Rossa Boggarta tym razem podejmuje śledztwo, którego wynik może zadecydować o życiu lub śmierci oskarżonego o podwójne morderstwo i czekającego na egzekucję czarnoskórego futbolisty. Jednak tuż przed wykonaniem wyroku sprawy przybierają nieoczekiwany obrót i skazaniec zostaje oczyszczony z zarzutów. Okazuje się, że dziwnym trafem do popełnienia tej samej zbrodni przyznał się mężczyzna przebywający w więzieniu w zupełnie innym stanie. Były skazaniec przyłącza się do zespołu i razem z ekipą próbuje odkryć co naprawdę wydarzyło się dwadzieścia lat temu w Teksasie i kto celowo zrujnował mu życie.

Zastanawialiście się kiedyś, co czuje człowiek tuż przed egzekucją? Jeśli nie, to sięgając po tę pozycję będziecie mieli okazję się przekonać. I to niejednokrotnie. Choć słuszność kary śmierci stanowi temat niezwykle kontrowersyjny, to warto zaznaczyć, że autor nie zajmuje konkretnego stanowiska, a jedynie przedstawia spojrzenia z różnych perspektyw. Posuwa się nawet do opisania przebiegu egzekucji, prowokując różnorakie reakcje ze strony obecnych świadków, jak i samego czytelnika. Mną ten zabieg bardzo wstrząsnął, ale także w pewien sposób przywrócił do rzeczywistości, co uważam za spory plus.

Bohaterom powieści przyjdzie się zmierzyć ze skutkami tragicznych wydarzeń jakie miały miejsce w południowych stanach USA w latach 60. XX wieku. Były to czasy kiedy coraz głośniej mówiło się o konieczności segregacji rasowej. Dochodziło wtedy do wielu incydentów, których ofiarami padali „kolorowi” obywatele Stanów Zjednoczonych oraz członkowie organizacji przeciwstawiających się rasizmowi. Sytuacja była tym bardziej niepokojąca, gdyż prześladowcy wielokrotnie mieli ciche poparcie ówczesnych polityków i wielu z nich uniknęło jakiejkolwiek odpowiedzialności za popełnione czyny. To władza i pieniądze dawały młodym białym Amerykanom środki i zapewniały nietykalność.

Ciekawa jest dynamika relacji w zespole śledczym. Jego członkowie specjalizują się w różnych dziedzinach i mają różnego rodzaju priorytety, co niejednokrotnie prowadzi do nieporozumień i słownych utarczek. Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście indywidualizm Deckera, który niekoniecznie wychodzi śledztwu na dobre, ale rekompensuje to jego zaangażowanie w sprawę i znaczny wkład w postępy śledztwa. Mimo że to Boggart jest oficjalnym szefem ekipy to zdecydowanie Decker gra pierwsze skrzypce. W sumie to śmiało można go nazwać mózgiem całej operacji. I choć znajdziecie tu sporo jałowych spekulacji i strzałów na ślepo, to musicie przyznać, że Decker stale sypiący z rękawa genialnymi teoriami byłby nie do zniesienia. A tak da się gościa lubić, zwłaszcza że pomimo swojego geniuszu jest tak cudnie nieporadny w kontaktach z innymi. Szczególnie rozbawiło mnie jego przekonanie, że jego własny mózg jest jego odrębną częścią. Jednak nie wolno zapominać o pozostałych, którzy stoją za nim murem. Zaczynając od Boggarta, a kończąc na Melvinie Marsie.

Podsumowując, „Ostatnia mila” to nie do końca moje klimaty i jak dla mnie w książce występuje zbyt wiele zbiegów okoliczności i nieoczekiwanych zwrotów akcji, a także za dużo futbolu, ale to kawał całkiem dobrej sensacji i myślę, że mógłby powstać z tego niezły film.  

Natalia Neisser