Coś groźnego czai się w Pustkach – dziwnym uroczysku gdzieś na północy Anglii. Niewielka grupka katolików podróżuje tam każdej wiosny w ramach wielkanocnej pielgrzymki do miejscowego sanktuarium, postrzeganego przez bohaterów jako panaceum na kalectwo Hanny’ego – brata narratora. Pobyt grupy wiernych zamyka się jednak w złowrogich scenach. W krótkim czasie stają się oni świadkami niewyjaśnionych zdarzeń mających swoje źródło w pogańskich rytuałach miejscowych, a ich wiara w Boga zostaje w nieunikniony sposób nadszarpnięta. Poprzez ich niepokoje Pustki zdają się żyć własnym życiem, stając się jedną z pełnoprawnych „postaci” tej mrocznej powieści Hurleya.

„Pustki”, które trafią do polskich księgarń 31 sierpnia dzięki wydawnictwu W.A.B. to narracja, która ma w sobie demoniczność z „Dziecka Rosemary” Iry Levina, zagadkę, jak z powieści Agathy Christie oraz diabelnie dobrze wpisujący się w aurę tajemnicy psychologizm znany z twórczości Stephena Kinga. Nie przesadą będzie powiedzieć, że to jedna z lepszych rzeczy w obrębie gatunku. Niepokojąca. To najwłaściwsze słowo określające ten przemyślany debiut. „Pustki” to historia braci zamkniętych między konwencjami wiary katolickiej, narzuconej im przez fanatyzm religijny matki a dzikością świata przyrody, której doświadczają podczas świątecznego pobytu w tytułowych Pustkach. Żadna ze stron nie jest jednoznacznie zła ani dobra, a sama powieść zmaga się z przedefiniowaniem pozycji wiary na pograniczu rozsądku a irracjonalności.

Hurley zawiesza swoją opowieść w płynnej przestrzeni między nadprzyrodzonym a dziwacznym. Pełno tu religijnej symboliki, niedopowiedzeń, metafizycznego ciężaru wpisanego w rysunek potęgi przyrody Pustek. Trudno o bardziej enigmatyczną prozę niż „Pustki”. Zaskakująco mroczna, niespodziewanie ambitna.

Justyna Anna Zanik