Głównym bohaterem „Koronkowej roboty” jest komisarz paryskiej policji, Camille Verhoeven, z którym polski czytelnik miał możliwość zetknąć się nie tylko we wspomnianej już znakomitej powieści „Alex”, ale i w „Ofierze”. Tym razem sprawa, którą przychodzi rozwikłać niekonwencjonalnie działającemu inspektorowi, sprawia wrażenie nadzwyczaj skomplikowanej. Do zmierzenia się z nią nie wystarcza bowiem perfekcyjne opanowanie policyjnego rzemiosła. Tu potrzebna jest także doskonała znajomość literatury detektywistycznej i kryminalnej, bowiem sprawca, oprócz tego że nienawidzi kobiet, w swoim bestialstwie powiela zbrodnie opisane klasykach gatunku. Prowadzący śledztwo próbuje zrozumieć psychikę bezwzględnego sprawcy, sprawiającego wrażenie zdeterminowanego psychopaty. Podejmuje nawet niebezpieczną grę, mającą na celu zbliżenie się do mordercy. Inspektor Verhoeven nie ma jednak pojęcia, że za swoje starania, a czasem i arogancję, przyjdzie mu zapłacić niewyobrażalną cenę.

Z powodzeniem wykreowany przez autora inspektor Camille Verhoeven to postać, której fizyczna ułomność w postaci wyjątkowo niskiego wzrostu jest niczym w stosunku do jego potencjału intelektualnego. Paryski komisarz to pierwszorzędny, wybitnie inteligentny policjant z dyplomem prawnika. Ze względu na swoją przypadłość wywołuje różnorodne reakcje otoczenia oraz jest od niego zależny w wielu aspektach swojego codziennego funkcjonowania. Nie zmienia to jednak faktu, że obcowanie z tak niepospolitą i czasami enigmatyczną postacią sprawia czytelnikowi czystą przyjemność. Lakoniczny, oschły, stanowczy, z głową na karku, reputacją, która niezależnie od niego zaczyna chwiać się w posadach oraz z żoną, dla której tak trudno znaleźć czas… – oto główny bohater z krwi i kości.

Odnosi się wrażenie, że tworząc swoją serię kryminalną, Pierre Lemaitre czerpał z najlepszych literackich wzorców, zarówno pod względem konstrukcji „Koronkowej roboty”, sposobu narracji, jak i sylwetki jej głównego bohatera. Wystarczy zaledwie kilka stron powieści, by nabrać przekonania, że ma się do czynienia z mistrzem pióra, erudytą perfekcyjnie posługującym się językiem oraz świetnym obserwatorem, który w swojej powieści pomyślnie połączył różnorodne osobliwości antropologiczne. Lemaitre nie ustrzegł się drobnych mankamentów, które wprawny odbiorca danego gatunku zapewne dostrzeże w trakcie lektury (a których nie powinno się szczegółowo zdradzać, by nie ujawnić zanadto treści). Jednak w porównaniu z całą masą kiepskich powieści kryminalnych zalewających współcześnie rynek, „Koronkowa robota” jest niczym zetknięcie się z utalentowanym literatem na tle wielu grafomanów.

Dobrze się stało, że Wydawnictwo Muza zdecydowało się opublikować pierwszy tom tej ambitnej i świetnie napisanej serii. „Koronkowa robota” to bowiem powieść, która podaje w wątpliwość opinie, iż kryminały to zaledwie produkty użytkowe dostarczające wprawdzie rozrywki, lecz niemające nic wspólnego z literaturą. To także zaprzeczenie ubóstwa językowego wielu, zwłaszcza szwedzkich kryminałów. To wreszcie „spotkanie” z pisarzem, od którego wielu bestsellerowych autorów mogłoby się sporo nauczyć.

Ewelina Tondys