Sceneria „Wiatru” odrobinę przypomina tę, którą znamy już z powieści „Mróz”. Noc, szalejący żywioł, doskonale wyszkoleni zabójcy i polityczna gra o najwyższą stawkę. Jakub Tyszkiewicz i Staszek Krzeptowski tym razem trafiają w sam środek wspomnianej gry zupełnym przypadkiem. Jest sylwestrowa noc, a oni wraz z grupką znajomych wybierają się na imprezę na szczycie Kasprowego Wierchu, w górnej stacji kolejki linowej. Wkrótce jednak zwyczajną zabawę przerywa tragiczny wypadek, a policjanci decydują się na karkołomny zjazd nartostradą z Kasprowego, by ratować życie jednej z uczestniczek zabawy. To niezwykle niebezpieczna misja - jest noc, a na zewnątrz szaleje śnieżyca i wichura - widoczność niemal zerowa, szansa na wypadek bliska pewności. Na domiar złego nikt z imprezowiczów nie zdaje sobie sprawy, że wśród nich jest ktoś, kim niezwykle interesują się pewne tajne służby. Ich żołnierze nie cofną się przed podjęciem nawet najbardziej radykalnych kroków, by osiągnąć swój cel - wyeliminować wspomnianego członka zabawy na Kasprowym. Jednak Tyszkiewicz i Krzeptowski nie są pierwszymi lepszymi stójkowymi i zawsze próbują znaleźć wyjście z choćby i zupełnie beznadziejnej sytuacji. I tym razem zrobią wszystko, by właściwie wypełnić swoją policyjną powinność, nawet jeśli mieliby zagrać na nosie najbardziej doświadczonym politycznym graczom.

„Wiatr”, podobnie jak pozostałe powieści Ciszewskiego z Jakubem Tyszkiewiczem w roli głównej, czyta się z naprawdę zapartym tchem. Autor ma bardzo rozpoznawalny styl i świetny warsztat (znakomity research, bogata wiedza w kwestiach służb specjalnych, taktyk walki i działań operacyjnych policji oraz wojska), dzięki czemu jego historie śmiało mogą konkurować z powieściami najbardziej znanych twórców thrillerów (zarówno o zabarwieniu typowo kryminalnym, jak i political-fiction). Napięcie rośnie ze strony na stronę, a autor w kulminacyjnych momentach przenosi akcję na inny plan, jeszcze bardziej podsycając ciekawość czytelnika. Dodatkowo świetnie wykreowani - choć może odrobinę wyidealizowani - bohaterowie doskonale wpasowują się w opisywaną historię. Tyszkiewicz, choć zazwyczaj rzeczowy i opanowany, potrafi dać się porwać fantazji, gdy w grę wchodzi bezpieczeństwo jego ukochanej, a Staszek Krzeptowski to lekko stereotypowy góral, w którego żyłach płynie naprawdę gorąca krew, ale mimo to potrafi być chłodny niczym wiejący na Kasprowym wiatr. Są od siebie zupełnie różni, a mimo to (lub może - dzięki temu) idealnie do siebie pasują i żadne wyzwanie nie jest ponad ich siły.

Najnowsza powieść Marcina Ciszewskiego to świetny thriller z naprawdę wysokiej półki. Czyta się go jednym tchem, jakby oglądało się dobry film akcji - nie ma tu zapychaczy i przydługich opisów (no dobra, są - ale naprawdę nieliczne!), a nawet opisy broni i działań taktycznych są bardzo zgrabnie wkomponowane w akcję, by nie zakłócać rytmu opowieści. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko napisać zdecydowane: Polecam!

Paweł Kukliński