Lexi ma 17 lat i to szczęście (a może pecha), że jej nazwisko brzmi Larrabee i zna je niemal cały świat, a już na pewno cała Ameryka. Letnia willa we Francji, prywatny samolot, czy rządek nowych, lśniących samochodów to dla niej chleb powszedni. Jej życie kreci się wokół imprez, alkoholu, przyjaciółek i wszelkich gal, na których może zaprezentować na sobie najnowsze kreacje znanych projektantów warte krocie. Jej ojciec Richard jest właścicielem imperium medialnego, a sama Lexi w dniu, w którym skończy 18 lat wejdzie w posiadanie czeku opiewającego na 25 milionów dolarów. Co można z taką kwotą? Dla Lexi odpowiedź jest jasna - pieniądze z funduszu powierniczego oznaczają ostateczne odcięcie się od obojętnego ojca i samodzielne życie bez ciągłego kontrolowania i widywania się z wysłannikami tatusia.

Coś jednak idzie nie po myśli naszej sfrustrowanej bohaterki, bo w dniu, w którym osiąga ona upragniony wiek, Bruce - pracownik jej ojca (a jakże!) oświadcza jej, że pieniądze dostanie, owszem ale po upływie jeszcze jednego roku. Samo to w zupełności wystarczyłoby młodej celebrytce, aby otchłań rozpaczy całkowicie nią zawładnęła, a jednak to jeszcze nie wszystko. Okazuje się bowiem, że po ostatnim wypadku spowodowanym przez pijaną nastolatkę ojciec wymyśla plan, który ma na celu doszczętne zniszczenie życia dziewczyny. Tak przynajmniej myśli Lexi. W każdy kolejny tydzień roku panna Larrabee ma do wykonania inną, niskopłatną i często niewdzięczną pracę. Przed nią zatem 52 zawody, z których niemal każdy wydaje się jej obrzydliwy, niegodny i przede wszystkim upokarzający dla pięknej dziedziczki fortuny.

„52 powody, dla których nienawidzę mojego ojca” to książka niegłupia. Może nie otwiera nam oczu na prawdę, która do tej pory leżała pokryta warstwami kurzu. Może nie jest objawieniem dla zmęczonego mózgu. Może nie jest zbyt ambitna i na pewno jej autorka nie zdobędzie za nią literackiej nagrody Nobla. Z przekąsem i nutą szyderstwa ukazuje jednak świat małoletnich celebrytów, taplających się w najdroższym szampanie i nie zdającym sobie sprawy z problemów „normalnej” młodzieży. Boleśnie przedstawia też relacje bogatego, zapracowanego rodzica z rozpuszczonym, żyjącym jak potomek króla dzieckiem. Lexi widzi swojego ojca jako drania, który nie tylko co kilka lat zmienia partnerki, przez co już 5 razy był żonaty, ale także za nic ma swoje dzieci, bo przecież ważniejsze jest pomnażanie fortuny. Zdanie Richarda Larrabee o swojej córce również nie jest zbyt przychylne. Czy zarówno ojciec, jak i córka są w błędzie? Czy może znanym rodzinom nie dane jest życie w miłości i zrozumieniu?

Jessica Brody podjęła temat może i banalny, ale podeszła do niego w niekonwencjonalny sposób. Pomimo bowiem, że Lexi poznajemy jako rozwydrzoną, pyskatą pijaczkę rozbijającą się samochodami i za nic mającą służbę i innych ludzi będących na jej usługach, to historia od początku do końca opowiedziana jest jej słowami. To ona jest narratorką, co jest o tyle zabawne, że często przedstawia wydarzenia, które uważa za skandaliczne i tak o nich opowiada, jakby była pewna, że i my tak o nich sądzimy, podczas gdy jest zupełnie na odwrót.

Historia Lexi reklamowana jako „historia Kopciuszka opowiedziana od tyłu” to lekka, przyjemna lektura nie tylko dla nastolatek. Osobiście jednak widziałabym tu bardziej historię złej siostry kopciuszka, która nagle zajmuje jej miejsce. Kopciuszkiem będzie natomiast każdy, kto do tej pory musiał dziewczynie usługiwać. Mimo, że spodziewałam się czegoś nieco zabawniejszego, to książka mnie nie zawiodła. Wiedziałam, co biorę do ręki i nie liczyłam na żaden filozoficzny traktat. Przewidywalne wydarzenia mają ten plus, że autorka wystrzegła się zbędnego patosu, który często towarzyszy zakończeniom tego typu opowieści. I pomimo, że Lexi do samego końca nie zaskarbiła sobie mojej sympatii, to nie męczyłam się zbytnio podczas czytania historii o jej perypetiach.

„52 powody dla których nienawidzę mojego ojca” to poniekąd ukłon w stronę ludzi wykonujących „normalne” zawody. Ukłon w stronę ludzi, którzy nie będąc na pierwszych stronach gazet i nie dysponując kwotą nawet w 1/100 zbliżoną do kieszonkowego głównej bohaterki są szczęśliwi i zwyczajnie dobrzy. A bycie dobrym człowiekiem to nie lada sztuka. Historia Lexi niesie morał banalny i oklepany, że pieniądze szczęścia nie dają. Jeśli komuś to nie przeszkadza i ciekawi go, cóż takiego wymyśli dziedziczka, żeby tylko nie połamały jej się paznokcie, o które zadbała stylistka, zapraszam do lektury. Nie zajmie Wam ona dużo czasu, a może nawet wywoła uśmiech satysfakcji, kiedy przeczytacie, że leniwa dziewczyna, która do tej pory wszystko miała podane na tacy będzie musiała ubrudzić sobie rączki. Bo nawet na bohaterach, których ostatecznie kreuje się na pozytywnych, zemsta jest słodka. A jakże!

Sylwia Sekret