„Krew Tyrana” to drugi tom Trylogii Vallisarów, kontynuacja Królewskiego Wygnańca. Minęło dziesięć lat odkąd hordy barbarzyńców ze stepów pod wodzą Loethara podbiły królestwa Koalicji, zmieniając je w jedno scentralizowane imperium. Dorastający w ukryciu prawowity władca, król Leonel, ma już 22 lata i jest gotów do walki o odzyskanie tronu. Czy jednak ktokolwiek go poprze, skoro imperator Loethar zmienił Koalicję w spokojne i prosperujące państwo? jakie właściwie są plany dawnego barbarzyńskiego wodza?

Pierwszy tom Trylogii Valisarów był bardzo dobrze napisaną, przyjemną powieścią, ale dopiero w końcówce australijska pisarka pokazała klasę, która przyniosła sukces jej wcześniejszym dziełom. Drugi tom od początku rusza z kopyta. Tajemnica goni tajemnicę, a zwroty akcji kompletnie zmieniają sytuację. Czasami autorka trochę przesadza i każe postaciom prowadzić nienaturalne, zawoalowane rozmowy, byle tylko czytelnik dłużej łamał sobie głowę nad ich znaczeniem. Ale takie chwile na szczęście zdarzają się tylko kilka razy w środku książki.

W „Krwi Tyrana” dostrzegam pewne podobieństwo (trudno mi powiedzieć na ile zamierzone, na ile przypadkowe) do sagi „Pieśni Lodu i Ognia” George'a R. R. Martina, na podstawie której HBO nakręciło bijący rekordy popularności serial „Gra o Tron”. Nie chodzi tu absolutnie o konstrukcję świata, fabuły, postaci czy jakiekolwiek plagiatowanie. Chodzi mi bardziej o pewien styl narracji.

W pierwszym tomie mieliśmy dość czytelny podział na protagonistów i antagonistów, choć z pewnymi odcieniami szarości, żeby nie było nudno. W drugim tomie wszystko zostało postawione na głowie. Zaczynamy mieć wątpliwości co do intencji Loethara, Leonel okazuje się porywczym i momentami nieprzyjemnym młodzieńcem, barbarzyńcy pokazują ludzką twarz, a niektórzy z bohaterów igrają z potężnymi i mrocznymi siłami. I kiedy w pewnym momencie wszystko wydaje się jasne, czytelnik natrafia na kolejną scenę, która kompletnie zmienia jego postrzeganie opisywanych wydarzeń. Dodatkowo w prologu i epilogu zobaczymy sceny z naszego świata w czasach nam współczesnych, który nieoczekiwanie przenika się ze światem koalicji.

Wszystko kręci się wokół pradawnej magii istniejącej w rodzie Valisarów. Magii, której aktywowanie wymaga od członka królewskiego rodu dokonania aktu kanibalizmu. W "Królewskim Wygnańcu" znajdziemy sceny mrożące krew w żyłach i takie, po których ostatni posiłek podchodzi do gardła. Co przy tym bardzo ważne, McIntosh nie szokuje czytelnika dla samej przyjemności epatowania okrucieństwem. Wszystkie okrutne sceny mają swoje uzasadnienie w fabule i pasują do klimatu narracji.

Autorka uniknęła też innej pułapki czyhającej na autora fantasy, który obficie posługuje się magią. Wielu pisarzy daje swoim bohaterom potężne moce, a potem, żeby nie było im za łatwo, narzuca absurdalne ograniczenia. W „Krwi Tyrana” potężne i zróżnicowane talenty magiczne wpływają na wydarzenia, ale są na tyle mądrze skonstruowane, że ich ograniczenia wydają się zupełnie realne.

Drugi tom Trylogii Valisarów to bardzo dobra lektura, a niespodziewane zakończenie sprawia, że z niecierpliwością czekam na konkluzję opowieści.

Krzysztof Krzemień