Dom Adriana, zaadoptowany do celów mieszkalnych chlew, jest regularnie podtapiany przez powódź, za ścianą jego matka szykuję się do ekshibicjonistycznego występu w programie talk show, kilkuletnia córka codziennie przebiera się do szkoły za postaci z bajek, księgarni, w której pracuje, grozi zamknięcie, a jego żona, gorącokrwista pół Meksykanka Daisy, zajada swoje poczucie nieszczęścia i przestaje się mieścić w rozmiar 42. Całe zamieszanie nie stłumiło artystycznych zapędów bohatera, więc po raz kolejny Adrian tworzy swoje opus magnum, tym razem średniowieczną sztukę o zarazie na 60 aktorów plus zwierzęta, w przerwach pisując listy do premiera. W 2007 roku rzeczywistość jest jednak znacznie mniej życzliwa, niż kiedykolwiek wcześniej. Sue Townsend tak samo umiejętnie wplata w życie Adriana wyimaginowane problemy i prawdziwe tragedie, nie patetyzując tych pierwszych i nie ujmując powagi drugim. Adrianowi przyjdzie zmierzyć się z ciężką chorobą, a jego najstarszy syn, Glenn, będzie stacjonował w Afganistanie.

Postaci, jak zwykle u Townsend, są neonowo jaskrawe, cudownie przekoloryzowane, stanowią kumulację powszechnych obaw i uprzedzeń. Dialogi zabawne i naturalne, konsekwentnie trzymające się postaci, a styl pamiętnika idealnie oddaje nieco skrzywiony pryzmat, przez który Adrian filtruje rzeczywistość. W polskim wydaniu nieco do życzenia pozostawia jedynie tłumaczenie - sprawne w dopasowaniu polskich meandrów gramatycznych do wymogów fabularnych, ale z jakiegoś powodu traktujące angielskie idiomy dosłownie, co niestety obniża jakość przekładu. Ponieważ jednak barwny styl Townsend został dobrze uchwycony, całość czyta się szybko, z przyjemnością i z taką samą, jak po każdej poprzedniej części nadzieją na ciąg dalszy.

Hanna Kozłowska