„Szeptać” to powieściowy debiut Huberta Fryca, który na swoim blogu określa książkę jako „coś z pogranicza prozy obyczajowej i realizmu magicznego”. I rzeczywiście, proza życia w podkrakowskiej wsi przeplata się tu z magią opowieści. Jest to historia o rodzinie, o korzeniach i relacjach oraz o mocy opowieści.

Akcja toczy się na różnych poziomach i w różnych przedziałach czasowych. Zaczyna się od porządków w starym domu w roku 2013, żeby potem cofnąć się do wakacji 1995 roku, a wreszcie opowieści dziadka przenoszą czytelnika w jeszcze dalszą przeszłość. Z tych trzech poziomów najciekawsze i najbardziej wciągające wydają mi się właśnie snute przez dziadka historie: proste, ciepłe i pełne ludowej magii. Miłość, z jaką dziadek opowiada o rodzinnej wsi, o prostym, uczciwym, pozbawionym pośpiechu - ale niepozbawione trudów - życiu w zgodzie z ludźmi i z przyrodą, wywiera silny wpływ tak na Michała, jak i na czytelnika.

Autor zręcznie kreśli słowami nostalgiczne obrazy: sterty związanych sznurkiem gazet na strychu, niedbale pospawany czerwony składak listonosza czy stary drewniany dom stoją przed czytelnikiem jak żywe. W opowieści dziadka pojawiają się ciekawe stylizacje i regionalizmy, które swoją drogą momentami mocno kontrastują ze stylem współczesnej opowieści, poprzetykanej słowami takimi jak „wtarabanić” czy „kimnąć”, bez których książka doskonale mogłaby się obyć. Ale najcenniejszy jest sam pomysł, żeby jeszcze raz usłyszeć głosy zmarłych dziadków i poznać ich radości i troski zachowane w ciepłym przesłaniu dla wnuka, wyszeptanym z przeszłości.

Agnieszka Kruk