Wszystko za sprawą autorki w osobie Carrie Fisher. Zbieżność personaliów nie jest w żadnym razie przypadkowa, mowa o odtwórczyni roli Lei w Gwiezdnych Wojnach. Wspomnienie kultowej sagi również ma zastosowanie, a wszystko za sprawą treści, jakie znajdziemy na niecałych trzystu stronach. Fisher opowiada na nich z perspektywy czasu o swoich przeżyciach na planie, pewnym romansie, początkach i spojrzeniu na ten etap przenicowany przez aktualne doświadczenie.

Czy wspomniałem o tym, że załącza także spisywane przez siebie pamiętniki z czasów pracy na planie magnum opus George’a Lucasa?

To żaden wabik, znajdziemy tu autentyczne zapiski nastoletniej Carrie Fisher, które przede wszystkim dotyczą jej romansu z Harrisonem Fordem. W związku z tym mamy do czynienia z dwoma bardzo interesującymi perspektywami. Zarówno z zakochanym podlotkiem, który świata nie widzi poza swoim wybrankiem, jak i doświadczoną kobietą, która odnosi się do tych wydarzeniach z perspektywy lat.

Takie a nie inne spektrum perspektyw to spora atrakcja. Jest coś absolutnie rozbrajającego w samym porównaniu chwilami okropnie grafomańskiego stylu Fisher z lat młodzieńczych, a jej obecną swobodą i ironią, którą posługuje się z lubością. Tworzy to ujmujący ładunek szczerości nie potrzebujący nawet wspominek z planu zdjęciowego Gwiezdnych Wojen. Pewnie, fajnie przekonać się, co myśli o tym fenomenie osoba bezpośrednio w niego zaangażowana. Zobaczyć jak to wszystko zmieniło jej życie. Jednak najciekawiej prezentuje się różnica pokoleń, wynikająca z przyrównania do siebie dwóch stron medalu.

Patrząc tak na tę pozycję warto się zastanowić, czy fani sagi mogą w niej znaleźć coś dla siebie. Myślę, że jest tu trochę spostrzeżeń dotyczących dynamiki planu, ale mam wątpliwości czy na tyle, by inwestować w lekturę. Odtwórczyni Lei bardziej skupia się na emocjach, wrażeniach, własnej przeszłości, która miała prowadzić do zupełnie innej przyszłości. To bardziej wiwisekcja jej własnej osoby, rozprawienie się w pewien sposób z kultowym statusem jaki przylgnął do niej po premierze Gwiezdnych Wojen. Bliżej temu do ciekawej, acz też niespecjalnie odkrywczej książki z zacięciem socjologicznym, niż portretowi powstawania mocy zza kulis.

„Pamiętnik księżniczki” to książka dobrze napisana, wdzięczna i ciekawa, ale też ulotna. Nie nazwałbym jej niezbędnikiem fana, ale też zwykłego czytelnika. Nie powiedziałbym też, że jest rozczarowaniem, bo byłoby to zdanie z pewnością przesadzone. Dla mnie rozliczeniowo-wspominkowa proza Carrie Fisher to przyzwoita lektura. Bardziej dla oddanych entuzjastów autorki niż fanbojów Gwiezdnych Wojen. Miła pozycja na parę chwil i przerywnik przed bardziej pasjonującymi i wymagającymi tomami.

Patryk Rzemyszkiewicz