"Ogród, popiół" to proza liryczna, autobiograficzna, przesycona tęsknotą i ciepłem. Kiš łączy liryzm z ironią, naigrawając się ze wszystkich środków formalnych. Podobnie jak Proust pragnie wskrzesić dzieciństwo i urok pierwszych zachwytów, przypomnieć pierwsze zwątpienia i zawody.

W powieści tej opisy rzeczywistości traktowane są na równi z rojeniami sennymi, wycieczki w krainę fantazji przeplatają się z obrazami życia we wsiach i miasteczkach Wojwodiny podczas ostatniej wojny... Mityczną, legendarną postać Edwarda Sama - ojca narratora - przedstawił Kiš jako postać tragikomiczną, niezwykle sugestywną, jako filozofa-cierpiętnika skłóconego ze światem...