Albert Camus w Wygnaniu i królestwie – zbiorze sześciu opowiadań powstałych w 1957 roku – dotyka problemu kondycji ludzkiej widzianej z perspektywy samotności psychicznej, społecznej i egzystencjalnej. W kilku spośród nich autor wyrusza w podróż wiążącą się z odkrywaniem egzotyki miejsc, jak i niezwykłych krain ludzkich myśli i wierzeń. Bohaterowie opowiadań obdarzeni są szczególnym darem budzenia się i klarowania samoświadomości. Jak pisze w swoich esejach Thomas Merton – żarliwy interpretator i admirator twórczości Camusa – Człowiek sam, jak Syzyf, musi podjąć swoje absurdalne zadanie – swój głaz, lub jeśli ktoś woli, swój Krzyż. W kontekście współczesności biały Europejczyk, Mulat z Południowej Afryki i czarny Afrykanin muszą razem toczyć kamień Syzyfa, mimo iż ich trud wydaje się daremny.