Niska samoocena, popadanie w skrajności bieli i czerni, nieumiejętność budowania zdrowych relacji to tylko niektóre kwestie, jakie podejmuje ta książka.

Spisane przez autorkę doświadczenia własnej terapii ukazują niełatwą, za to wytrwałą drogę podążania wgłąb siebie i naukę akceptacji własnych niedoskonałości. Powieść jest zaskakująco szczera i pozbawiona nadmiernej koloryzacji względem opisów przeżyć wewnętrznych i towarzyszących im emocji. Fakt, że została ona napisana w formie dialogu między psychiatrą, a narratorem, który zresztą widnieje w książce jako „ja” sprawia, że łatwo jest identyfikować się z autorką i samemu dążyć do samopoznania.

Pozycja warta przeczytania, która wzrusza, niekiedy bawi, a z pewnością ujmuje i długo nie pozwala o sobie zapomnieć.