Riwiera Francuska – zima 1992 roku.

W mroźną noc, gdy kampus liceum zostaje sparaliżowany przez burzę śnieżną, dziewiętnastoletnia Vinca Rockwell, jedna z najzdolniejszych uczennic w szkole, ucieka z nauczycielem filozofii, z którym ma potajemny romans. Dla nastoletniej dziewczyny miłość oznacza wszystko albo nic. Nikt już nigdy jej nie zobaczy.

Riwiera Francuska – wiosna 2017 roku.

Kiedyś nierozłączni Thomas i Maxime – najlepsi przyjaciele Vinki – nie kontaktowali się ze sobą od czasów szkolnych. Spotykają się dopiero na zjeździe absolwentów. Zaraz po nim jeden z budynków szkoły ma zostać wyburzony. Thomas i Maxime wiedzą, że są w nim ukryte zwłoki. I że wkrótce nic już nie stanie na przeszkodzie, by prawda wyszła na jaw.

Najpopularniejszy autor we Francji tym razem połączył swój niepowtarzalny styl z elementami sensacji. W rezultacie powstała książka, która zachwyci fanów Prawdy o sprawie Harry’ego Queberta Joëla Dickera, Nie mów nikomu Harlana Cobena, Zaginionej dziewczyny Gillian Flynn czy Tajemnej historiiDonny Tartt. Nawet miłośnikom Miasteczka Twin Peaks spodoba się atmosfera tej powieści!


Guillaume Musso należy do pisarzy niezwykle płodnych, a jego książki niejednokrotnie zajmowały wysoką pozycję na światowych lisach bestsellerów. Tym razem autor powrócił z powieścią pt.: Zjazd absolwentów. Czy zawiesił wysoko poprzeczkę? Niestety trzeba zaznaczyć, że Guillaume Musso wpadł w pewną krzywdzącą, pisarską pułapkę. Wyrobił sobie nazwisko i czytelnicy chętnie sięgają po jego kolejne publikacje. Niegdyś jednak pojawienie się na księgarnianych pułkach nazwiska „Musso”, równało się gwarancją jakości. Obecnie odnoszę wrażenie, że autor, który na tle innych wyróżnia się rewelacyjnym warsztatem, za bardzo poszedł w ilość. Miłośnicy twórczości francuskiego pisarza na pewno cieszą się, gdy widzą, iż na następne książki nie muszą długo czekać. Świetnie, że Musso nie traci weny, a pomysły chłonie z otaczającego świata niczym gąbka. Ale jest jeden problem – to już nie jest ten sam autor. Od kilku lat poziom jego nowych książek nie dorównuje tym sprzed lat. Co jednak można powiedzieć o Zjeździe absolwentów? Zdecydowanie należy autora pochwalić za próbę powrócenia do dawnej świetności. Zjazdowi absolwentów nie można odmówić niepowtarzalnego klimatu, przez który czytelnik z chęcią łapie zastawiony przez Musso haczyk, by wciągnąć się w wir zawiłej zagadki. I chociaż historia jest ciekawa, sam finał, stanowiący w kryminałach najważniejszy element powieści, nie wywołał u mnie żadnych emocji. Nie zrozumcie mnie źle; zwykle po wybitnych publikacjach Musso, długo nie mogłam dojść do siebie, ponieważ autor z jedynym w swoim rodzaju talentem, potrafił wywiercić mi dziurę w mózgu wielkości piłki golfowej. Takich emocji nie doświadczyłam przy okazji Zjazdu absolwentów. Doceniam jednak historię i sposób jej opowiadania, czyli momentami różnych perspektyw, by stopniowo poszczególne elementy układanki ułożyły się w przejrzyste puzzle. Z całą pewnością Guillaume Musso oddalił się od swojego poziomu, a poprzeczkę już dawno zawiesił sobie za wysoko. Należy jednak przyznać, że Zjazd absolwentów rozpalił w moim sercu promyk nadziei, że w przyszłości jego kolejne powieści mają szansę wskoczyć na odpowiedni, stary i dobrze znany tor. Nie pozostaje nic innego, jak wyczekiwać następnych książek francuskiego pisarza. Wierze, że nadejdzie dzień, w którym ponownie doświadczę doskonale znanych mi emocji.

Aleksandra Góra, Kulturalne Media